پاسخ:
سلام

انسان ها همه نیاز به احساس تعلق و دوست داشته شدن دارند
اما
آیا راهِ ارضاء این نیاز تنها راه های مرسومه ؟ مثل گرفتن دست گل و هدیه و ...

انسان ها همه نیاز دارند که در شادی و سرور قلبی و عمیق باشند
اما
آیا راهِ برطرف کردنِ این نیاز فقط رفتن به مجالس شادی یا دیدنِ توجه دیگران و ... است؟

بله انسان ها نیاز دارند که دوست داشته بشوند ولی این به این معنا نیست که از راه های عرفی و مرسوم و بعضا غلط به این نیازشون پاسخ داده بشه. کی گفته که حتما همسر و خانواده ی همسر باید ما رو دوست داشته باشند تا ما احساس خوبی و خوشی بکنیم؟ البته که بودنِ حب و مهربانی و مودت بینِ خانواده و ارحام و همسر همیشه و همیشه مورد تاکید بوده ولی یک زمان هم هست (که البته در بیشتر زمانها) که همسر یادش میره گل بخره، یادش میره تاریخ تولد رو، یادش میره ما از چه غذایی یا چه مکانی خوشمون میاد، یا اصلا یادش میره بگه دوستت دارم، خب اگر از منظر عرف و روانشناسی مرسوم به این مقوله نگاه کنیم همسرِ موردِ مثالِ ما اصلا خانمش رو دوست نداره ولی اگر با تفکر نگاه کنیم، اگر دقیق نگاه کنیم، این همسری که صبح تا شب داره برای زندگی ش تلاش میکنه، وقتی میاد خونه خسته س، و دیگه حوصله ای برای ابراز علاقه نداره و انقدر سرش شلوغ بوده که تاریخ تولد ما رو یادش رفته و گلی نخریده بیاره ولی دستش پی مالِ حروم نرفته، با ما بدخلقی نمیکنه، نیازهای ما رو در خانه فراهم کرده و روانی بازی در نیاورده و ما رو تحت فشار نگذاشته خب قطعا دوستمون داره .
خانم در مقابل چه کار میکنه، ناراحتی میکنه، احساس شکست در زندگی میکنه، به مرور افسرده میشه، چرا؟ چون فکر میکنه همسرش که تاریخ تولدش رو یادش رفته یا گل نخریده یا ... دوستش نداره. خب خانم باید از قبل در وجودِ خودش تفکراتی رو به وجود میاورده و گزاره هایی رو شکل میداده که آیا فقط یک دسته گل یعنی دوست داشتن؟ آیا امکان نداره همسر من در خانواده ش یک بار دوستت دارم نشنیده باشه که دوستت دارم گفتن بلد نیست؟ آیا من نباید انقدر بهش بگم دوستت دارم که دوستت دارم گفتن رو یاد بگیره؟ آیا اینکه من به جای همسرم براش گل بخرم زیبا نیست و کم کم اون رو هم به این کار تشویق نمی کنه؟

ببینیم چه چیزهایی ما رو خوشحال میکنه و چه چیزهای دیگری هم می تواند ما رو خوشحال بکند و ما ازش غافلیم. آیا دست کشیدن بر سر یک یتیم ما رو خوشحال نمی کنه؟ آیا یک کیک پختن و بی هیچ چشمداشتی اون رو به دیگری مثل خانواده ی همسر بخشیدن ما رو خوشحال نمی کنه؟ آیا اینکه دهانمون رو به رویِ حرفی که میتونیم بزنیم و نیش و کنایه ای که توانایی گفتنش رو داریم ببندیم ما رو در محضر وجدانِ خودمون خوشحال و راضی نمی کنه؟

نیازها وجود دارند، ولی رافع نیازهای متعددی هم وجود دارند که باید بر اساس واقعیت و حقیقت زندگی و نه عرف و نظرِ خاله و عمه، بهش پرداخته بشه و برطرف بشه.

امیدوارم درست گفته باشم ان شاالله
باز هم سوالی بود در حد توانم در خدمتم

پاسخ:
ما به آقایون مشاوره نمیدیم خانم :دی
: )))