رسید نامه به حدی که واژه کم آمد

چهارشنبه ی سی و ششم: کیلیک

تمام هستی من صرف شعر گرفتن شد

از زمان که شنیدم تو شعر میخوانی

چهارشنبه ی بیستم: کلیک

چهارشنبه نویسی ها

زندگی بی تو محال است تو باید باشی

چهارشنبه ی نوزدهم: کلیک

چهارشنبه ی سیزدهم

کلیک: چهارشنبه ی سیزدهم

چهارشنبه ی دوازدهم

کجایِ شهر نشستی به انتظارِ خودت؟
کجایِ کعبه رسیدی به ربّنایِ خودت؟

"کدام گوشه ی مشعر؟ کدام سوی منا؟"
کجایِ صحنه ی نیلی ست ردّ پایِ خودت؟

رسیدی و نرسیده ست این فراق به سر
کجایِ روضه ببینم کمانِ "آ"ی خودت؟

بیا و عطرِ قریبی بپاش غربت را
میانِ این همه زخمی، کجاست جایِ خودت؟

کلیک: چهارشنبه ی دوازدهم

ای دل چه خوب بود تو را هم نداشتم

کنار خیابان پستش کردم، نشد اینجا لینکش را بگذارم تا الان

کلیک: چهارشنبه ی یازدهم

معنی فاصله را حنجره ها میفهمند

لحظه ی  آمدنت   را  گره ها   میفهمند

تو میایی، همه ی شهر خبر خواهدشد
سادگی را همه ی زمزمه ها   میفهمند

کلیک: چهارشنبه ی دهم

رسوای جهانم کرد ، این رنگ پریدن‌ها*

کلیک: چهارشنبه ی نهم 

*مولانا

آیینه خیره شد به من و من به آینه

کلیک: چهارشنبه ی هشتم

چهارشنبه هفتم

پدرم گـاه صدا می زندم: شـعرِ سـپـیـد

بس که آشفته و رنجور و بهم ریخته ام

کلیک: چهارشنبه ی هفتم

+ حسن دلبری

بیا که گریه ی بی اختیار را مانی

نوید نامه ات ای سرو سایه پرور من

بگو بیا که نسیم بهار را مانی

+ ابتهاج

کلیک: چهارشنبه ی ششم

هست

شیخ با من سخن از عالم عقبی می گفت...

گفتمش： شیخ!به آنجا که روم "او" هم هست؟!!

#فریبرز_رضانواز

چهارشنبه ی پنجم

زنی محو تماشاست ز بالای بلندی

الفِ قامتِ او دال

همه هستی او

در کفِ گودال...

کلیک: چهارشنبه ی سوم 

نامه های چهارشنبه

کلیک: چهارشنبه ی دوم

چهارشنبه ی یکم

جمعه‌نویسی رسم خوبی‌ست به شرط استمرار. آن روزها که نگارنده ی نامه ها شروع به قلم زنی کرده بود گمانم این بود که دو سه هفته ی بعد تمام میشود، بعد گفتم هفته ی هشتم نهم یادش میرود، بعد از خیالم گذشت که هفته ی سی و یکم خسته میشود و بعد دیگر چیزی با خودم نگفتم. جمعه نویسی ها شده بود روزی هفته هایم، هر هفته موضوعی بود که ذهنم را به خودش درگیر کرده باشد و جوابش در جمعه نویسی هفته ی بعد یافت شود. حالا جمعه نویسی ها شده مثل روزنامه ی هفت صبح، باید بخوانم. سوال کردن شده مثل آب و نان، باید بپرسم و بپرسم و بپرسم و در هر جمعه نویسی به سرنخی به جواب برسم.

اما دوست دارم من هم بنویسم. هر هفته یک نامه از من به شما. خیلی خوب است آدم تمام هفته را به این فکر کند که به شما چه بگوید. تمام اعمال و رفتار و گفتار آدم را تحت تاثیر قرار میدهد. انگار با شما سخن گفتن یک جور ابراز وجود است، من اینطوری نگاه میکنم، یک جور ابراز وجود در مقابل شما، خودنمایی نه ها، ابراز وجود، یک جور مرا هم ببینِ رفاقتی، چیزی مثل ژل زدن و ویراژ دادن پسرها جلوی دبیرستان دخترانه. آدم تمام هفته را مراقب است که چطور باشد که چه را به محضر شما ابراز کند که از چه با شما سخن بگوید. همه ی اینها نوعی شوق، نوعی هیجان، نوعی حال خوش برای آدم دارد که عجیب دوست دارم تجربه اش کنم، تجربه ای که یک روز مثل جمعه نویسی ها برسد به جمعه ی صد و چهل و هشتم و استمرارش دل آدم را خنک کند.

دوست دارم هر چهارشنبه شب بنویسم، که نمیدانم منسوب به کی و چی ست. چهارشنبه ها، انگار روزی در هفته برای من و شما.

سلام.


+لینک جمعه نویسی در پیوندهای روزانه.