پنج. گروه رو ترک کردم.

یک.
مدت ها قبل، به خودم اومدم و دیدم اسیر شدم، اسیر حرفها و نکته ها و موافقت ها و مخالفت هایی که هییییچ دردی از من و بقیه دوا نمیکنه. ساعت ها و ساعت ها بحث بر سر مسائلی مثل ولایت فقیه و وحدت و ریاست جمهوری و خطبه غدیر و فدک و ... انقدر ازم انرژی فکری میگرفت که به خودم میومدم میدیدم ساعت دو نصفه شبه و من با وجودِ اینکه هیچ کارِ فیزیکی انجام ندادم دارم از شدت خستگی و ضعف جسمی دیوانه میشم. همین مساله باعث شد گروه ها رو ترک کنم. حتی گروه های شعری یا گروه های مذهبی که قرار بود (!!) توش فقط مطلب مفید گذاشته بشه. بعد از اون زندگی برام خیلی راحت تر شد.

دو.
مدتی پیش به اجبارِ هماهنگی های کاری به اعضایِ گروهِ تحریریه ای که باید با هم برای نوشتن متونی هماهنگ میبودیم اضافه شدم. همه چیز خوب بود. بحثی در نمیگرفت و هرچی بود هماهنگی و نهایتا یه حال و احوال ساده بود تا اینکه شیخ نمر به شهادت رسید. با عوض کردنِ عکس پروفایلم و اعلام ناراحتی در همون گروه یکی از اعضا واردِ بحثی شد که وادارم کرد دفاع کنم ولی مدت کوتاهی نگذشت که بخاطرِ احترامِ بزرگتر کوچکتری و بی فایده دونستن بحث، با سلام و صلوات و خیر و خوشی مساله تمام شده اعلام شد.

سه.
چند ساعت بعد، باقی اعضای تحریریه به طورِ کاملا آهسته و فرسایشی به بیانِ عقایدِ خودشون در مورد لبنان و سوریه و ... پرداختند و با بیان قربون صدقه گونه ای همه ی عقایدم رو به تمسخر گرفتند. سکوت کردم.

چهار.
اگر عقایدتون رو کاملا درست و بی عیب و نقص میدونید، در بیانش شجاع باشید. از پشتِ دیوار سنگ پرت نکنید، بیاید رو در رو حرف بزنیم.

تا هفدهم دی ما میتونید به سینما فلسطین تهران و بقیه ی مراکز جشنواره عمار مراجعه کنید و هر فکری برای حفظِ مدافعانِ حرم از سرما دارید، عملی کنید.