تقدیم به مامان صالحیِ عزیز و بزرگوار
من تا قبل از او معنای واقعیِ "آدم خاص" را نمی دانستم. وقتی می گفتند "فلانی خیلی خاصه" نمی فهمیدم یعنی چی و هرچه وجودش را پایین و بالا میکردم ویژگی ای نمی یافتم که در دیگر آدم ها ندیده باشم، او ولی خاص بود؛ خاص هست.
انگار ذهنش کندوی عسل باشد و او ملکه ی کندو، هر شخص و هر موضوعی در ذهنش جا و طبقه و شبکه ی مخصوص به خود را دارد انگار آدم ها و موضوعات در ذهن او جعبه جعبه اند، پرونده سازی شده، تمام و کمال. او تنها کسی است که واقعا می تواند در آن واحد چند کار را انجام دهد، چند کار به معنی واقعیِ کلمه، وگرنه نوشتن و حرف زدن و گوش دادن و سبزی خرد کردن و پیازداغ کردن همزمان از هر کسی برمی آید. او اما فراتر از اینهاست. می تواند در لحظه وسط یک جلسه ی کاری با موضوع "چگونه نوروز را جذاب کنیم" حضور داشته باشد و به پیامک: "دلم خیلی گرفته دارم میمیرم" از سوی کسی که دو ماه است او را ندیده و حتی خبر تازه ای هم نداشته به طور کامل و کافی جواب دهد. انگار در لحظه جعبه ی مربوط به فرستنده ی پیامک در ذهنش باز می شود، میاید روی میز پهن می شود و یادش میفتاد که این فلانی دو ترم گذشته را مشروط شده، پدرش را از دست داده و به دلایل نامعلومی دو ماه بوده که ازش بی خبرم، نمی دانم اینجا توی ذهنش چه جادویی اتفاق میفتد که دقیقا می داند چه بگوید؛ پس برایش می نویسد: می فهمم، دلت برای بابات خیلی تنگ شده.
بعد خیلی سریع به جلسه برمیگردد، حرفهای حاضران را می شنود، تا هر وقت که لازم باشد آنجا می ماند و جلسه را به سرانجام می رساند تا برای مخاطب ، نوروز را جذاب کند. بعد به تماسی جواب می دهد که حول محورِ جلسه ی فردا ست "بررسی امور مالی شرکت"؛ و قول می دهد تا فردا صورت های مالی ارائه شده را بررسی کند تا در جلسه هم حاضر و هم آماده باشد.
بعد از جلسه ی جذاب سازی نوروز نوبت مهمان شدن در خانه ی دوستش می رسد، طوری با بچه ی حاضر در جمع بچگی می کند، انگار مادری ست بیست و چند ساله، بسیار جوان و حتی گاهی دست و پا شکسته در اصول بچه داری، اما در همین حین وقتی به تماس تلفنی پسرش پاسخ می دهد، جعبه ی مربوط به پسر را روی میز ذهنش باز می کند و تمام و کمال گوش می شود به نیازی که در آن لحظه دارد.
بعد از خداحافظی جعبه ی یاد شده سر جایش میرود و او برمیگردد به جعبه های بازِ دوستش و دختر کوچکش روی میز و ساعات می گذرند، همین لحظه توانایی همدلی و همدردی دوستی که به تازگی فهمیده او و همسرش اصلا به درد هم نمی خورند را هم دارد و با برقراری تماسی جعبه ی آنها نیز روی میز می آید و جمع می شود.
بعد از آنکه مهمانی تمام شد، طی راه به متنِ نوشته شده ی آن یکی نگاه می کند، این مربوط به جعبه ی دوستی ست که می خواهد گوینده شود، متن را با صدای خوشِ خودش می خواند و در انتها تاکید می کند: یه بار بخون ببینم، این یعنی جعبه ی مربوط به آشنایی که می خواسته گوینده شود باز شده و بعد بسته می شود.
برای او فرقی نمی کند جعبه ی شما در ذهنش بالاست یا پایین، فرقی نمی کند، جعبه ی شما قدیمی ست یا جدید، فرقی نمی کند سطح ارتباط حضوری و مجازی شما با او چقدر است، او همیشه حاضر است. او بلد است چطور توجه کند، و از همه مهم تر چطور توجهش را تقسیم کند، او برای ما به معنای واقعی کلمه "مادر" است.
