دلم :

گاهی دوست دارم به اندازه ی همه ی اسم های جالب و عجیب و غریبی که به ذهنم میرسه وبلاگ داشته باشم، بعد دوست دارم به اندازه ی همه ی اون اسم ها یه کتاب داشته باشم و بعد به اندازه ی همه شون بچه ... مثلا بچه ای که صداش کنم "وادی السلام"

[عنوان ندارد]

مامان و بابا ، وقتی مرا از فروشگاه آقای اصغری خریدند ، من توی یک جعبهء کوچک بودم و هنوز "من" نشده بودم ، مامان و بابا با هم مرا خریدند ، همیشه مامان میگفت من دوست داشتم آبی باشی ولی بابات زرد دوست داشت ، دستِ آخر به راهنماییِ آقای اصغری یک دانه منِ زرد-آبی بهشان میدهد . آنها هم میایند خانه تا مرا تبدیل به "من" کنند .دستها و پاها و قلب و مغز و دل و بقیهء جاهام را از توی جعبه بیرون آوردند و چیدند روی اپنِ آشپزخانه ، آخر ما میز نداریم .

8. :)

هیچی بهتر از این نیست که بری افطاری به قصد اینکه شب بمونی خونه فرد مورد نظر و برنگردی

فرد مورد نظر از خونه بیرونت کنه چون حال نداره سحر برای تو بیدار بشه و اگر بیدار نشه عذاب وجدان میگیره

تو برگردی خونه و همچین که داری با رمق های آخرت در رو باز میکنی وزش نسیم خنک کولر رو از لای در حس کنی و بلند بدون توجه به فرهنگ آپارتمان نشینی بگی :

آخ جووووووووووووووون کولرُ یادم رفته خاموش کنم 

نوشته شده با انگشت های کبوترماهی  ||