یک:

قدیم‌ترها که خیلی می‌نوشتم، زیاد می‌خواندم. شنیده بودم "نویسنده‌ها بیشتر از آنچه می‌نویسند باید کتاب بخوانند."

حالا به یک نتیجه‌ای رسیدم و آن اینکه: "معلم ها بیشتر از آنچه حرف می‌زنند باید کتاب بخوانند." خیلی بیشتر از نویسنده‌ها.

دو:

مادران کمال‌گرا، انسان‌های کاملی تربیت نمی‌کنند

سه:

خیلی وقت ها بودن صفتی درون ما بخاطر خود ما نیست. بخاطر چیزی‌است که حملش میکنیم. مانند یک ذکر یا یک عمل. ولی از آنجا که ناچاراً انسانیم، فراموش می‌کنیم چیزی از خودمان نداریم. فکر میکنیم احوالات خوش ما بخاطر ذات ماست. حال آنکه ما به خودی خود چیزی نداریم و آنچه خوب و خوشمان می‌کند اتصال بیشتر و بیشتر به اوست آن هم از طریق ذکر و عمل. ذکر و عمل را که فراموش کنیم، خوبی و خوشی وجودمان اندک اندک می‌رود.