خوشبختیِ فردایِ فرزندانمان به دولت و تلویزیون و ... ربطی ندارد.

يكشنبه, ۴ تیر ۱۳۹۶، ۱۰:۱۴ ق.ظ

حقیقت این است که ما پدر و مادرها در خوشبختی و بدبختیِ فرزندانمان در زندگی مشترک نقشِ بسزایی داریم. (هنوز رویِ در زندگی غیرِ مشترک تحقیق نکرده ام). این به معنی تامینِ پول و جهیزیه و مسکن و ماشین و ... نیست. حتی به معنی تامینِ عاطفی فرزندان پس از ازدواج هم نیست. باید بگویم که ربطی به حمایت و پشتیبانیِ خانوادگی هم ندارد.

ما پدر و مادرها در میزانِ احساسِ خوشبختی و بدبختیِ فرزندانمان پس از ازدواج و در زندگیِ مشترک، نقشِ بسزایی داریم. چون تمامِ ترس ها، نگرانی ها، خوشی ها، احساساتِ خوب و بد، استرس ها و اضطراب ها و لبخندها و تشویق ها و تنبیه های ما را مستقیم با خودشان به خانه ی همسرانشان می برند. یک مثال می زنم:

اگر شما در تمامِ عمر فرزندتان را از شب بیداری بعد از یک ساعتِ خاص منع کرده باشید و اگر فرزندتان را دعوا کرده باشید و با تنبیه و توبیخ در خواباندنش تلاش کرده باشید، این حسِ بد، حسِ تنبیه، حسِ توبیخ را با خودش به زندگی مشترکش می برد و حتی اگر همسرش آزادیِ کامل برایش فراهم کند، وقتی بی هیچ قانون و اجباری از طرفِ مقابل شب را بیدار می ماند، حسِ خوشی ندارد. دقیقا همان احساسی که موقع تنبیه های شما داشت، همان احساسی که موقع توبیخ های شما داشت و همه ی آن احساس بد را خواهد داشت بی هیچ تنبیه و توبیخ و جرّ و بحثی. و آن حس بد را به همسرش، فرزندش، خانه و کاشانه و زندگی اش منتقل خواهد کرد. و این انتقال ادامه خواهد یافت و در بلند مدت به سردی عاطفی در شخص و زندگی اش منجر خواهد شد. مگر اینکه تلاشِ مجدانه ای در اصلاحِ احساساتِ خویش به کار گیرد.

این اجبار را تعمیم دهید به نظم، به مطالعه، به سحرخیزی، به نماز، به خوشرویی، به مسواک زدن، به واکس زدن کفش ها قبل از بیرون رفتن از منزل، این اجبار را تعمیم دهید به هر چیزی که با ملایمت و ملاطفت هم می شود گفت، تعمیم دهید به هر رفتار بدی که با تغافل هم می شود حذفش کرد. بیایید از امروز به فرزندانمان احساسِ خوشبختی هدیه کنیم.

وجه دیگرِ مساله که خطرناک تر هم هست، این که، فرزندِ ما از ما یاد میگیرد که چطور به خواسته هایش برسد، با دعوا، با محدود کردن طرفِ مقابل، با تنبیه، با توبیخ، با لجبازی، با داد و بیداد، ... و وقتی سرِ این چیزها به ما گلایه کرد، وقتی از ما راهکار خواست، یا دستمان خالی ست. یا با راهکارهایمان زندگی اش را بدتر می کنیم، و جامعه می شود اینی که امروز شده است و آمار طلاق و اختلافات و ...

۱۰ ۰
۹۶/۰۴/۰۴

انارماهی : )

اجتماعی

ازدواج موفق

چگونه خوشبخت باشیم

۰۶ تیر ۹۶ ، ۰۹:۳۱

ژاله

سلام

چه خوب شد شما اینو نوشتید. حالا من سوالمو ازتون می پرسم که مدتهاست گوشهء ذهنم مونده.

شما میگید ملاطفت و ملایمت و تغافل.

ببینید. ما با آدمهایی سر و کار داریم که وقتی به رویشان نمی آوریم ، خیال می کنند نفهمیدیم.

بعدها از توی حرفهاشان، نگاههایشان، تکه انداختنهاشان، قضاوتها و اظهارنظرهاشان این جمله را می خوانی:

اسگلت کردم نفهمیدی! سر کارت گذاشتم نفهمیدی! الکی بیخودی تقصیرها رو گردن تو انداختم، نفهمیدی! دروغ بهت گفتم نفهمیدی! جلو چشمت فلانی رو به تو ترجیح دادم، هیچ حسودی نکردی! تو خیلی احمقی! تو به چه دردی میخوری؟

بله... به ما میگن ابله...

۱۰ تیر ۹۶ ، ۰۲:۲۶

فرزانه سادات

ترجیح میدم دیگه حرفی نزنم و هر طور دوست دارید از هر چی که دوست دارید هر برداشتی که دوست دارید داشته باشید....

در پناه حق باشید.

۰۲ مرداد ۹۶ ، ۱۳:۰۴

مطهره

چقدر عالی بود این مطلب!

اونجاش رو که گفتید تمام ترس‌ها، تشویق‌ها، اضطراب‌ها و احساسات خوب و بد رو با خودمون به خونه همسر میبریم... فقط به نظر من این قضیه تنها محدود به دوران کودکی مون نیست، حتی همین الان که مسئول و تصمیم گیرنده‌ی زندگی خودمون هستیم هم یه ایراد گرفتن یا حتی یه جمله به ظاهر ساده از طرف والدین مون خیلی میتونه تو زندگی‌مون تاثیر بذاره، جمله‌ی خیلی معمولی که خود پدر‌مادر عمرا فکر کنن این همه تاثیر داشته باشه! ولی واقعا تو نحوه رابطه زوج‌ها یا اداره‌‌زندگی مهم باشه...

کاش خدا نسل پدر و مادرهای دانا و باسیاست رو زیاد کنه😊

۰۲ مرداد ۹۶ ، ۱۳:۱۰

دوست دارم یه چیز دیگه هم بگم:

اینکه خیلی درسته و خیلی قبول دارم که رفتار والدین یه تاثیر ناخودآگاه قوی تو زندکی مشترک آینده داره، ولی خب این رو هم قبول دارم که ما هم صرفا تاثیرپذیرنده‌ی منفعل نیستیم، یعنی تو خود شخص من الان میفهمم که خیلی جاها بوده که رفتار والدینم غلط بوده و من و خودشونو آزار داده و حتی تربیتی بوده که نتیجه عکس داشته، و الان من از اون جریانا درس گرفتم که رفتار آینده با همسر و فرزندانم رو چه جوری مدیریت کنم.

بسم الله