دامنِ فونِ شماره یِ دو : )
شنبه, ۱۵ اسفند ۱۳۹۴، ۰۹:۱۳ ق.ظ
همیشه احساس میکردم فقیرم. ضعیفم. اعضایِ بدنم درست و حسابی کار نمیکنن و به اون غایتی که باید برسم نرسیدم. احساس میکردم با وجود توانایی آشپزی و شیرینی پزی و گل سازی و نقاشی و خلاقیت در انجام یه عالمه کار عجیب و غریب و نویسندگی و دوختِ کیف باز یه چیزی هست که باید داشته باشم ولی ندارم. این مساله وقتی میرفتیم خرید، ایامِ عید و قبل از هر مراسمی که بهش دعوت میشدیم بهم دست میداد و وقتی به اوجِ خودش میرسید که جمله ی "مامانم دوخته" رو میشنیدم.
همه ی لباس های قشنگ، همه ی شلوار هایی که خوب توی تن خوابیده بودن، همه ی دامن های خاص و همه ی پوشیدنی هایی که غرقِ بویِ زندگی بودند رو شخصی دوخته بود به نامِ مامان، و من همواره حس میکردم چه مامانِ به دردنخوری ام اگر بلد نباشم برای مهمانیِ آخر هفته ی حنانه و زینب و زهرا و معصومه لباس بدوزم، این حسِ فقرِ خیاطی بلد نبودن داشت مرا از پا درمیاورد تا اینکه بالاخره دانشگاه تمام شد، کلاس های این طرف و آن طرف هم سبک شد و من بالاخره توانستم در یک آموزشگاهِ خیاطیِ نقلی ثبت نام کنم؛ و حالا کمتر احساسِ فقر، ضعف و نقص عضو میکنم و انگار روز به روز مامانِ بالقوه ی درونم را بیشتر تقویت میکنم.
+ خیاطی یاد بگیرید، خیلی شیرینه.
+ سه مدل دامن یاد گرفتم حسِ نادرشاه رو دارم بعد از فتحِ هند :دی
همه ی لباس های قشنگ، همه ی شلوار هایی که خوب توی تن خوابیده بودن، همه ی دامن های خاص و همه ی پوشیدنی هایی که غرقِ بویِ زندگی بودند رو شخصی دوخته بود به نامِ مامان، و من همواره حس میکردم چه مامانِ به دردنخوری ام اگر بلد نباشم برای مهمانیِ آخر هفته ی حنانه و زینب و زهرا و معصومه لباس بدوزم، این حسِ فقرِ خیاطی بلد نبودن داشت مرا از پا درمیاورد تا اینکه بالاخره دانشگاه تمام شد، کلاس های این طرف و آن طرف هم سبک شد و من بالاخره توانستم در یک آموزشگاهِ خیاطیِ نقلی ثبت نام کنم؛ و حالا کمتر احساسِ فقر، ضعف و نقص عضو میکنم و انگار روز به روز مامانِ بالقوه ی درونم را بیشتر تقویت میکنم.
+ خیاطی یاد بگیرید، خیلی شیرینه.
+ سه مدل دامن یاد گرفتم حسِ نادرشاه رو دارم بعد از فتحِ هند :دی
