نظام غبطه خورون : )
چهارشنبه, ۲۱ بهمن ۱۳۹۴، ۰۹:۱۳ ق.ظ
آدم ها، با ظرفیت های وجودیِ متفاوتی به دنیا میان، اینکه هر کسی در چه خانواده ای و با چه امکاناتی به دنیا میاد و بزرگ میشه، فقط ظرفیت های آدم ها رو کم و زیاد میکنه و تاثیری روی استفاده یا عدم استفاده ی اونها از اون مقدار ظرفیت نداره.
برای روشن تر شدنش مثالی میزنم.
در طول تاریخ پسر پیغمبرها و امام زاده های زیادی داشتیم که علی رغم داشتن بهترین پدر و مادرها و بهترین نوعِ زندگی از راهِ راست و هدایت منحرف شدند و آدم های خیلی خیلی عادی و بعضا از نظر دین و رتبه ی اجتماعی پایینی رو داشتیم که تونستن خودشون رو به مراتب بالای علم و عمل برسونند و "منّا اهل البیت" بشن. مثلِ پسرِ نوح و جعفرِ کذّاب که در مقابلشون سلمان فارسی قرار داره از یک خانواده ی آتش پرست و مالک اشتر که نه امام زاده بوده نه سادات و از یک خانواده ی بسیار معمولی... .
این سیر همواره در طولِ تاریخ وجود داشته و داره و اینکه شما چقدر و چطور از ظرفیت هاتون استفاده کنید کاملا مربوط به نوعِ تلاش و انتخاب های خودتونه.
اما از این بدیهی تر مساله ی دیگه ای هست که این مقدمه رو برای بیانِ اون عرض کردم. مساله ی دوم که در این عالم وجود داره اینه که آدم ها با ظرفیت های منحصر به فردی به وجود میان که به هیچ وجه شبیه به همدیگه نیست. ظرفیتِ شما به هیچ وجه شبیه به هیچ کدام از انبیای الهی نیست و برعکس. شما با ظرفِ کاملا مخصوص به خودتون به دنیایی محدودی پا گذاشتید که هیچ کدام از اولیای خدا با اون ظرف به این دنیا پا نگذاشتند. فلذا شما باید تلاش مربوط به خودتون رو انجام بدید. و ظرفِ مربوط به خودتون رو پر کنید. هر نوع اقدامی که شما انجام میدید کاملا مربوط به خودتون میشه که دیگری "نمیتواند" آنگونه اقدام کند.
این که میگیم "نمیتواند" به معنای ضعف اون آدم نیست. شما طوری زندگی میکنید که مثلا امام حسین علیه السلام نمیتواند اون طوری زندگی کند، چون دنیا یک بازه ی زمانی محدود با امکانات محدوده که در اختیار انسان ها قرار گرفته. امام حسین نمیتواند در طول زندگی خودش هم مثلِ امام حسن علیه السلام صلح کنه، هم مثلِ امام علی علیه السلام سکوت کنه و هم مثلِ امام موسی بن جعفر علیه السلام به زندان بره. یک اقدام که کاملا مربوط و منحصر به خودش بوده رو انجام داده و ظرفِ خودش رو به اون شکل در واقعه ی عاشورا پر کرده.
به همین ترتیب، اولیای الهی هیچ کدام نمیتوانند مثلِ ما زندگی کنند همان طور که ما نمیتوانیم مثلِ آنها زندگی کنیم، چون دنیا محدود است. دنیا کاملا و کاملا و کاملا به لحاظِ ساختاری محدود آفریده شده.
حالا میرسیم به اصلِ مطلب.
شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ وهب در رکابِ امام حسین علیه السلام شهید بشید. شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ امام خمینی قیام کنید، شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ علامه طباطبایی تفسیر المیزان بنویسید. شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ ابراهیمِ خلیل الله عزیزتون رو ذبح کنید و بشه دسته گلِ توحید در عالم. مگه نه؟ مگه دوست نداشتید جایِ هر کدامِ اینها باشید؟ قطعا میگید بله.
خب
باید در کمالِ ناباوری بهتون بگم که در نظامِ الهی و به دلیل محدود بودنِ دنیا شما در ثوابِ هر کاری که دوست داشتید در اون جایگاه بودید و انجام میدادید شریک هستید. همین طور برعکس. اولیای الهی با شما در ثوابِ کارهایی که انجام میدید ولی اونها به دلیل محدودیت دنیا در جایگاهِ شما نیستند که انجام بدن، شریک هستند.
به این نظام میگن : نظامِ غبطه خوردن به حالِ همدیگه که کاملا و کاملا و کاملا با حسرت و حسد متفاوته. غبطه یعنی اینکه یکی یه کاری میکنه که شما نمیتونید به خاطرِ محدودیت هاتون انجام بدید وقتی با خبر میشید ازش میگید : ای والله چه گلی زد تو دروازه ی عالم. شما هم در ثوابِ اون گله شریک میشید.
حالا برید با امیدواری تمااااااام زندگی کنید و خوش باشید.
پ.ن: دارم یه داستان میذارم تو کانالِ اون بالا که خودم مینویسمش.
برای روشن تر شدنش مثالی میزنم.
در طول تاریخ پسر پیغمبرها و امام زاده های زیادی داشتیم که علی رغم داشتن بهترین پدر و مادرها و بهترین نوعِ زندگی از راهِ راست و هدایت منحرف شدند و آدم های خیلی خیلی عادی و بعضا از نظر دین و رتبه ی اجتماعی پایینی رو داشتیم که تونستن خودشون رو به مراتب بالای علم و عمل برسونند و "منّا اهل البیت" بشن. مثلِ پسرِ نوح و جعفرِ کذّاب که در مقابلشون سلمان فارسی قرار داره از یک خانواده ی آتش پرست و مالک اشتر که نه امام زاده بوده نه سادات و از یک خانواده ی بسیار معمولی... .
این سیر همواره در طولِ تاریخ وجود داشته و داره و اینکه شما چقدر و چطور از ظرفیت هاتون استفاده کنید کاملا مربوط به نوعِ تلاش و انتخاب های خودتونه.
اما از این بدیهی تر مساله ی دیگه ای هست که این مقدمه رو برای بیانِ اون عرض کردم. مساله ی دوم که در این عالم وجود داره اینه که آدم ها با ظرفیت های منحصر به فردی به وجود میان که به هیچ وجه شبیه به همدیگه نیست. ظرفیتِ شما به هیچ وجه شبیه به هیچ کدام از انبیای الهی نیست و برعکس. شما با ظرفِ کاملا مخصوص به خودتون به دنیایی محدودی پا گذاشتید که هیچ کدام از اولیای خدا با اون ظرف به این دنیا پا نگذاشتند. فلذا شما باید تلاش مربوط به خودتون رو انجام بدید. و ظرفِ مربوط به خودتون رو پر کنید. هر نوع اقدامی که شما انجام میدید کاملا مربوط به خودتون میشه که دیگری "نمیتواند" آنگونه اقدام کند.
این که میگیم "نمیتواند" به معنای ضعف اون آدم نیست. شما طوری زندگی میکنید که مثلا امام حسین علیه السلام نمیتواند اون طوری زندگی کند، چون دنیا یک بازه ی زمانی محدود با امکانات محدوده که در اختیار انسان ها قرار گرفته. امام حسین نمیتواند در طول زندگی خودش هم مثلِ امام حسن علیه السلام صلح کنه، هم مثلِ امام علی علیه السلام سکوت کنه و هم مثلِ امام موسی بن جعفر علیه السلام به زندان بره. یک اقدام که کاملا مربوط و منحصر به خودش بوده رو انجام داده و ظرفِ خودش رو به اون شکل در واقعه ی عاشورا پر کرده.
به همین ترتیب، اولیای الهی هیچ کدام نمیتوانند مثلِ ما زندگی کنند همان طور که ما نمیتوانیم مثلِ آنها زندگی کنیم، چون دنیا محدود است. دنیا کاملا و کاملا و کاملا به لحاظِ ساختاری محدود آفریده شده.
حالا میرسیم به اصلِ مطلب.
شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ وهب در رکابِ امام حسین علیه السلام شهید بشید. شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ امام خمینی قیام کنید، شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ علامه طباطبایی تفسیر المیزان بنویسید. شما دوست داشتید در جایگاهی باشید که مثلِ ابراهیمِ خلیل الله عزیزتون رو ذبح کنید و بشه دسته گلِ توحید در عالم. مگه نه؟ مگه دوست نداشتید جایِ هر کدامِ اینها باشید؟ قطعا میگید بله.
خب
باید در کمالِ ناباوری بهتون بگم که در نظامِ الهی و به دلیل محدود بودنِ دنیا شما در ثوابِ هر کاری که دوست داشتید در اون جایگاه بودید و انجام میدادید شریک هستید. همین طور برعکس. اولیای الهی با شما در ثوابِ کارهایی که انجام میدید ولی اونها به دلیل محدودیت دنیا در جایگاهِ شما نیستند که انجام بدن، شریک هستند.
به این نظام میگن : نظامِ غبطه خوردن به حالِ همدیگه که کاملا و کاملا و کاملا با حسرت و حسد متفاوته. غبطه یعنی اینکه یکی یه کاری میکنه که شما نمیتونید به خاطرِ محدودیت هاتون انجام بدید وقتی با خبر میشید ازش میگید : ای والله چه گلی زد تو دروازه ی عالم. شما هم در ثوابِ اون گله شریک میشید.
حالا برید با امیدواری تمااااااام زندگی کنید و خوش باشید.
پ.ن: دارم یه داستان میذارم تو کانالِ اون بالا که خودم مینویسمش.
قشنگه
قشنگ تحلیل می کنید
موفق و پیروز باشید