یک روزهایی از این زندگی را داغ میکنی. جوش میاوری. میسوزی. لبخند میزنی. هدفگذاری میکنی. میخوری زمین. از اول شروع میکنی. دستت را میگیری به دیوار و کمر راست میکنی و میگویی گور بابایش، لیاقت نداشت. سر بلند میکنی به آسمان و میخندی، مینویسی، نقاشی میکشی، میروی، میایی، همه ی همه ی همه ی "هستی" را زندگی میکنی و یک دفعه داغ میکنی. جوش میاوری. میسوزی. لبخند میزنی. هدفگذاری میکنی. میخوری زمین. از اول شروع میکنی. دستت را میگیری به دیوار و کمر راست میکنی و میگویی گورِ بابایش، لیاقت نداشت. سربلند میکنی به آسمان و میخندی، مینویسی، نقاشی میکشی، میروی، میایی، همه ی همه ی همه ی "هستی" را زندگی میکنی و یک دفعه ...

یک دفعه برمیگردی میبینی این تو بودی که سوخت، تو بودی که دست گرفت به دیوار و ایستاد، این تو بودی که شکست، تو بودی که خاکستر شد، تو بودی که تمام شد و تویی که میخندی، تویی که نقاشی میکشی، مینویسی، میروی، میایی ...

یک روزهایی از این زندگی را باید تف کرد رویِ زمین، به قاعده، با حوصله، با تمرین، محکم، به دورترین نقطه ها، تا ترشحِ دوباره ی بزاغ وقت هست برای خندیدن و راه رفتن و دویدن و تاب خوردن و نقاشی کردن و نوشتن و هر کارِ احمقانه ی دیگری که اسمش حالِ خوب باشد.