تا امروز فکر میکردم مراسمِ بزرگداشتِ یک آدم یعنی اینکه بیایند و آن آدم را به بهترین وجهِ ممکن نشان دهند . فکر میکردم یعنی اینکه اگر کسی تا حالا اسم این آدم به گوشش نخورده توی مراسم بزرگداشتش انقدر مجذوبِ این آدم شود که برود دنبالِ فهمیدنِ هرچه بیشتر و بیشتر از او .امروز فهمیدم مراسمِ بزرگداشتِ یک آدم یعنی اینکه یک عده آدمِ دیگر بیایند برای چیزی که نمیدانند چیست و برای کاری که نمیدانند چرا و برای شخصی که نمیشناسندش حرف بزنند گاهی نامِ او را تکرار کنند و گاهی به تلنگر خوابِ افرادِ حاضر در سالن و شاید بهتر است بگویم خوابِ خود را بپرانند که بله ... ما آمده ایم از فلانی حرف بزنیم . امروز فهمیدم مراسمِ بزرگداشتِ یک آدم یعنی تریبونی برای حرف زدن از هرچه دلِ نه چندان تنگِ بعضی ها میخواهد .امروز فهمیدم برای انتقاد از مراسمِ بزرگداشتِ "سیدِ شهیدانِ اهلِ قلم" باید قلمی روان و فکری سلیس داشت و راحت و شمرده و آرام و سهل نوشت تا سخت اندیشانِ کور مغزِ تنگ دِل بخوانند و شاید که بیندیشند . برای همین برگه ای که داشتم سیاه میکردم را جمع کردم و تحویل مسوولِ سالن ندادم .امروز بنابر قسمت در دو مراسم بزرگداشتِ شهید سید مرتضی آوینی حضور داشتم و در هر دو حرص خوردم که چرا عظمتِ وجودِ همچین شخصی باید رویِ سِن ها و پشتِ تریبون ها و حرفها نادیده انگاشته شود ؟ روحانیِ جوان پسندی چون حجت الاسلام فلانی ، گرچه خوب ، گرچه پر طرفدار ، گرچه تر و تمیز و گلِ گلاب ولی وقتی حرفی برای گفتن از "سیدِ شهیدانِ اهلِ قلم" ندارد ، چرا باید روی سن بیاید و با مجری گپ بزند و از موضوعِ بی ربطی که انتخاب کرده اند هم دور شوند و دستِ آخر نفهمیم چه میگویند و چه میخواهند ؟ معرفیِ کتابهای حضرتِ شهید کمی کلیشه و تکراری نیست ؟ گپ زدنِ همراهانِ امروز از همه جا کناره گرفتهء شهید کمی منسوخ نشده ؟ گفتنِ خاطراتِ تکراری حقِ مطلب را ادا میکند ؟ بهتر نیست برای یک "مهندس" ِ "هنرمند" کمی خلاقانه تر هزینه کنیم ؟ بهتر نیست حرفهای "آقا"یتان را برای ادا کردنِ حقِ مطلب کمی جانانه تر گوش کنید ؟ سلسلهء سخنم را اگر بخواهم ادامه دهم به خیلی جاها میرسد ... سخن تمام میکنم به امید روزی که مسوولینِ برپایی چنین مراسماتی بیشتر از اینکه به فکرِ بزرگداشتِ رقمِ فیشِ حقوقیِ خود باشند به فکرِ بزرگداشتِ بزرگمردانی باشند که اگر چنین نبود که امروز نباشند آنها نیز آنجایی که هستند نبودند .