شبیه خودم بودن ترسناک ترین کارِ دنیاست

انگار وقتی که تلاش میکنم عقاید و تفکرات و نقطه نظرات یکی دیگه رو رعایت کنم خیلی راحت تره. راحت تره چون برای هر کاری نباید دلیلی داشته باشی و هرجا که اشتباهی رخ داد میتونی بگی "نمیدونستم". با یه نمیدونستمِ ساده که به اشکالِ مختلف میشه بیانش کرد، میشه از زیر بارِ خیلی چیزها شونه خالی کرد و راحت بود ولی از طرفی لذتِ پا گذاشتن به راهی که خودت ساختی ش، خودت انتخابش کردی و مطمئنی مخصوصِ توئه، یه جوریه که نمیشه ازش بگذری.

خیلی از آدم ها تو روزگارِ ما شبیهِ خودشون بودن. از آدم های معروفی مثلِ امام موسی صدر بگییییر تا یه زنِ روستایی تویِ دورترین نقطه به پایتخت که داره با عشق محصولاتِ دستسازش رو تویِ خونه تولید میکنه و درس نمیخونه و حضورِ چندانی توی اجتماع نداره و با هر کوکی که میزنه زندگی رو میپاشه به دنیا. بنظرم نوعِ زندگیِ امام موسی صدر با نوعِ زندگیِ یه زنِ روستایی که داره دقیقا مناسب با شرایطش کارهایی رو میکنه که باعث پر رنگ تر و پر رنگ تر شدنِ زندگی تو دنیا میشه برابری میکنه.

برای همینه که میگم شبیهِ خودم بودن ترسناک ترین کارِ دنیاست. وقتی تصمیم میگیری شبیهِ خودت باشی باید مراقب باشی، مراقب باشی که ندزدنت، مراقب باشی که نکشنت، مراقب باشی که زندانی نشی. یکی مثلِ امام موسی زندانی میشه و یکی مثلِ یه زنِ روستایی میتونه با شبیه شدن به زندگیِ شهری و اخلاق و آداب و رسومی که از اول برای خودش انتخاب نکرده خودش رو از خودش بدزده و زندانی کنه.

نقطه نظراتِ خانم صاد یا سبکِ زندگیِ آقای ت یا مدلِ رفتاری ح یا حتی نظراتِ مامان و بابا شبیهِ من نیست، شبیهِ خودشونه، من باید شبیهِ خودم باشم.