فیلم محمد رسول الله را دیدم. همه، از داخلی و خارجی و اینوری و آنوری، برای این فیلم حرفها دارند. من اما فقط یک چیز به چشمم آمد، مخصوصاً در سکانسِ دریا و ماهی ها، و آن هم این که ما الآن، همین الآنِ الآن رحمةٌ لالعالمینی با همان کیفیت و کمیت، داریم و از فیضِ وجودش بی بهره ایم، بی بهره ی بی بهره هم نیستیم، اما به جای نگاه کردن به او، رفته ایم به بت هایمان جسبیده ایم، کاش به بسترِ بیماریِ ما هم بیایی آقا و مثلِ حلیمه بت ها را از سر و دست و جان و دلمان برداری و دستمان را بگیری و شفایمان دهی. گریه دار است موقعیت و کیفیت و کمیتِ امامِ زمانت را نشانت دهند و خودش را نه. غم به دلم نشسته بعد از دیدنِ این فیلم ...

جنابِ مجیدی، اجرت با امامِ زمانت ...