فرقی نمی کند تحتِ تاثیرِ تفکرِ غربی باشی یا شرقی، اسلام یا کُفر [اگر دخترِ من باشی هر کدامِ اینها ممکن است برایت اتفاق بیفتد، مثلِ همه ی دخترهای مادرانشان که پیش از من و تو بوده اند] در هر کدامِ اینها آدم هایی ست که به جهتِ عجیب و غریب و بزرگ و بسیط بودن "بولد" شده اند. شاعر، مهندس، نویسنده، رزمنده، پاسدارِ فرهنگی، سرلشکر، بازیگر، خواننده، و هر نقشِ دیگری را که تو فرض کنی داشته اند و اسمشان به سبب اقداماتشان افتاده سرِ زبان ها و تو را وادار کرده مثلِ "او" زندگی کنی. مثلِ او به دنیا نگاه کنی، مثلِ او از خود گذشتگی کنی، مثلِ او باشی و انقدر این مثلِ او بودن برایت بزرگ و ارزشمند شده که عکسش را گذاشته ای رویِ میزت، چسبانده ای به دیوارِ اتاقت، یا آویزانِ گردنت کرده ای یا شاید هم اسمش را بدهی رویِ تنت خالکوبی کنند. بالاخره علاقه است دیگر، دوست داری هم نشینی را تمام قد نشان دهی. و این یک مساله ی طبیعی ست که اصلا هم بد و زشت و مذموم نیست.

هیچ فرقی نمیکند، بسیطِ زیبایِ وسیعِ عجیب و غریبِ همه چیز تمام [از نگاه تو] یی که انتخاب کرده ای زنده باشد یا مرده، شهید باشد یا کشته یا شاید هم خودکشی کرده باشد، هیچ کدامِ اینها فرقی نمیکند، اینها همه بر میگردد به مرام و مسلکی که تو انتخاب کرده ای تو را با آن بشناسند. مهم این است که تو او را دوست داری، انتخاب کرده ای و حالا همه ی تلاشت را می کنی همه ی انتخاب هایت شبیهِ او باشد.

لطفا، یک بار و فقط و فقط یک بار، بی جبهه گیری و بی ملاحظه "کیمیا خاتون" را بخوان، و بدان، همه ی آدم های بزرگِ وسیعِ بسیطِ عجیب و غریبِ دوست داشتنیِ همه چیز تمام، لزوماً همسرِ خوبی نبوده اند. من نمیخواهم نگاهِ تو را به مقدساتت بد کنم یا تغییر دهم یا بگویم آنها که تو دوست داری مقدس نیستند نه. من فقط میگویم صرفِ بزرگ بودن، وسیع بودن، عجیب و غریب بودن، نویسنده و نقاش و شاعر و حتی شهید بودنِ آدم ها، ویژگی هایشان را برای "همسر"ت نخواه، و همسرت را با خط کشِ آنها اندازه نگیر، چون تو هیچوقت نمیدانی، و نمیتوانی که بدانی آنها چگونه "همسر"ی بودند. و میتوانند تو را "همسر" باشند یا نه.