این انتخاباتِ دشوار
مثل وقتی که یک دفعه تو را میانِ استخر انداخته باشند و گفته باشند شنا کردن بیاموز. انتخاباتِ این دوره دقیقاً مثل همین است. -البته برای من-. مدام فکر میکنم چه کنم؟ چه کسی؟ برگه را به نامِ کی سیاه کنم؟ و برای خبرگان راحت تر به نتیجه میرسم تا مجلس ... . انگار کن بخواهی نمک و فلفل و ادویه را از میانِ آشِ شوربا جدا کنی، خب نمیشود.
اصولگراهای غیورِ همیشه در صحنه اگرچه ما را امیدوار میکنند ولی این بار، یک سوالِ اساسی ذهنم را درگیر کرده و آن هم این است که: این لیست، مگر سالها نیست که در مجلس هستند، چه کردند؟. گاهی دوست دارم به توپ ببندم و خلاص. دوست دارم خودم را راحت کنم از این انتخابِ سختِ دشوار. از این مرحله ای که معلوم نیست چطور بگذرد ... . گاهی پناه میبرم به قضایِ الهی و میخواهم آن نام که من مینویسم را به اصلحی که خودش میداند تغییر دهد ولی ... چه کنم که یاد گرفته ام "إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم".
+ این ویروس جان قصد ندارد ما را رها کند، و تا زمانی که قصد دارد بماند ما مجبوریم میزبانش باشیم، مجبووووور. [خسته شدم انقدر گوشی به دست خوابیدم، حس اعتیاد بهم دست داده : | ...]
