موجِ بلند و پهنه ی طوفانم آرزوست*

اینکه تصمیم بگیری میانه باشی سخت است. قبلا یک شعار داشتم که تا تهش بودم، "یا رومی رومی یا زنگی زنگی". ولی حالا، حالا که دقیقا بینِ دو طیف قرار گرفته ام حالا که نه میتوانم این وریِ این وری باشم، نه آن وریِ آن وری، سخت تر شده. میدانید، آدم های متفاوت خیلی ساده تر از آدم های دیگر زندگی میکنند. برخلافِ تصورِ بقیه، آدم های یا اینورِ بوم یا آنورِ بوم، خیلی راحت و ریلکس به زندگیِ خودشان ادامه میدهند و بقیه را کم کم مجاب میکنند که "من اینطوری ام". متفاوت بودن بر خلافِ ظاهرش اصلا کارِ سختی نیست. چون خودتی و خودت.
مثلا میفهمی که قشنگ تر از بقیه میخندی، میفهمی که بر خلافِ بقیه در مواقعِ بحرانی میتوانی لبخند به لب داشته باشی و آرام باشی، میفهمی که بهتر از بقیه مینویسی، میفهمی که بهتر از بقیه فکر میکنی، میفهمی که ایده پردازِ عالی ای هستی و بعد از فهمیدنِ هر کدامِ اینها تلاش میکنی خودت را بکنی تویِ چشم. مثلا مدلِ لباس پوشیدنت، مدلِ راه رفتنت، مدلِ ادایِ سین و شین و تا و را و هـ جیمی ات فرق میکند، مدل سجده هایت، مدلِ جانماز پهن کردنت، مدلِ قنوت هایت فرق میکند. تو همه ی تلاشت را میکنی که تفاوتت را حفظ کنی. و این بر خلافِ تصورِ عموم از متفاوت ها، اصلا کارِ سختی نیست. اصلا سخت نیست که تو متفاوت باشی و این تفاوت را یک جوری [که بالاخره در جریانِ حیات یاد میگیری چجوری] بزنی تو سرِ بقیه.

میدانی سخت چیست؟ سخت این است که بدانی مدلت کاملا این طرفی ست، یا کاملا آن طرفی ولی بفهمی که هیچ کدامِ این دو طرف بر خلافِ ظاهرشان، برخلافِ آداب و رسومشان، برخلافِ اسم درکردنشان حق نیستند. تو طیِ جریانِ حیاتت به "حق" برخورد کرده ای و فهمیده ای این همه حفظِ مدل برای رهایی از همین "حق"ی بوده که کشفش کرده ای و حالا تصمیم با توست، میتوانی ندیده اش بگیری یا میتوانی زین پس "سخت" زندگی کنی، یعنی جایی در میانه ی میدان.

* رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست [مولانا]

هفده: چه بگویم، سخنی نیست میانِ من و تو

مسائل خصوصیِ زندگیِ شما
به هیچ کس
حتی به مادر و خواهرِ خودتان هم ربطی ندارد
میخواهد بینتان شکراب باشد یا خوش خوشان، لطفا مقابلِ بقیه زبان به کام بگیرید و زندگی خودتان را بکنید. بقیه نه وظیفه ی کمک کردن به شما را دارند، نه وقتش را، نه حوصله اش را، و نه از همه ی اینها مهم تر توانش را.


+ مدام گله مند است، مدام شکایت می کند. یک لحظه شکایت از زبانش نمیفتد و مدام حرفش این است که "هیشکی منو دوست نداره" گاهی فکر میکنم علی رغمِ سی و چهار سال سن و دو بچه هنوز دوازده-سیزده ساله است، گاهی دلم برایش میسوزد، گاهی سعی میکنم بهش محبت کنم و مثلا جایِ خالی محبت های ندیده را پر، گاهی نصیحتش میکنم گاهی راهکار میدهم گاهی فقط شنونده ام ولی این اواخر نمیدانم چه کار کنم. نمیدانم آدمی که فقط و فقط به خودش و خودش و خودش ایمان دارد را باید چه کار کرد.

+ زیاد شده. بی قیدی، در جامعه زیاد شده. قدیم ها، قدیم ترها که هنوز گوشی و اس ام اس نبود، زن و مردی که داشتند زیرِ یک سقف زندگی میکردند و از هم خوششان هم نمی آمد. بالاخره به هر جان کندنی بود زندگی را سر میکردند، ارتباط با زن/شوهر همسایه بغلی سختی هایی داشت، چارچوب هایی داشت، قبح هایی داشت. الان تا تهِ خیار به دهانِ کسی تلخ میاید، یک گوشی هست و یک گروه و یک عالمه زن و مردِ آماده به خدمت ... و من از زندگی در چنین جامعه ای، هر کجایِ دنیا که باشد، وحشت دارم. و فی الحال دارم مراتبِ وحشتِ عظمی را میگذرانم چرا که من هم مثلِ بقیه، یک آدمم، گوشی دارم و در گروه های مختلفی عضو هستم و گاهی تهِ خیار بدجوری به دهانم تلخ میاید. (این یک پاراگراف را از زبانِ خودتان برای خودتان یک بارِ دیگر بخوانید).

روزها

از دو حال خارج نیست، یا من یک رادیو تاسیس میکنم که متون را به آن سَبکی که من میخواهم بخوانند، نه محاوره ی آبَکی یا رادیویی ها تصمیم میگیرند آن طوری که من میخواهم متون را بخوانند، نه ماوره ی آبَکی. بعد از آن روز من دیگر مجبور نیستم متن هایم را به زبانِ محاوره بازنویسی کنم و احساس کنم دارم برنجِ کته را شفته و سوخته میکنم.

+ کتابمان باید کلّهم بازنویسی شود، نه بخاطرِ نظراتِ کارشناسانِ محترمه که همه نظرِ مصاعدی داشتند، بلکه به این خاطر که این نظرِ مساعد را فقط قشرِ خاصی داشتند، خودم و یک نفر دیگر که نشستیم از این طرف به ماجرا نگاه کردیم دیدیم همه چیز فقط برای یک عده به به چه چه دار است.

+ اگر به من نگفته بودند که خانم ط خانمِ رک و بی رودربایستی ست، قطعاً دفعه ی اول که تویِ آن اتاقِ نمورِ کوچکِ تاریک دیدمش و او با آن لحنِ بالا آورنده (یعنی گوینده الان است که بالا بیاورد) میگفت: "تو دهه هفتادی ای؟؟؟ اه اه اه" مینشستم های های های گریه میکردم. ولی امروز دوستانِ خوبی برایِ هم شده ایم.

+ یاسمن شاد است، میخندد، از هر چیزِ ریزِ کوچکی برای خودش خوشبختی میسازد و حتی دریا را به خانه ی خیلی کوچکِ وسطِ دود و ترافیکِ تهرانش هم میاورد. داد و قال ندارد، از آن ها نیست که وقتی هستند صدایشان همه جا را پر کند، هم متین است، هم شوخ، هم آرام و مهم تر اینکه میگوید" میدونی، مثلِ یه واکنشِ دفاعی میمونه، من تو زندگی م یاد گرفتم مشکلات رو نبینم و این یه جور دفاعه که از خودم میکنم."

راستی، پست های تدبر در قرآن را میگذارم تویِ موضوعِ خودش، هرکس خواست استفاده کند آن بالا کلیک کند و پست های جدیدتر را ببیند (البته بعداً چون فعلا پست جدیدی نیست)

شانزده: در موردِ اینها که گفتم فکر کن [دخترم]

فرقی نمی کند تحتِ تاثیرِ تفکرِ غربی باشی یا شرقی، اسلام یا کُفر [اگر دخترِ من باشی هر کدامِ اینها ممکن است برایت اتفاق بیفتد، مثلِ همه ی دخترهای مادرانشان که پیش از من و تو بوده اند] در هر کدامِ اینها آدم هایی ست که به جهتِ عجیب و غریب و بزرگ و بسیط بودن "بولد" شده اند. شاعر، مهندس، نویسنده، رزمنده، پاسدارِ فرهنگی، سرلشکر، بازیگر، خواننده، و هر نقشِ دیگری را که تو فرض کنی داشته اند و اسمشان به سبب اقداماتشان افتاده سرِ زبان ها و تو را وادار کرده مثلِ "او" زندگی کنی. مثلِ او به دنیا نگاه کنی، مثلِ او از خود گذشتگی کنی، مثلِ او باشی و انقدر این مثلِ او بودن برایت بزرگ و ارزشمند شده که عکسش را گذاشته ای رویِ میزت، چسبانده ای به دیوارِ اتاقت، یا آویزانِ گردنت کرده ای یا شاید هم اسمش را بدهی رویِ تنت خالکوبی کنند. بالاخره علاقه است دیگر، دوست داری هم نشینی را تمام قد نشان دهی. و این یک مساله ی طبیعی ست که اصلا هم بد و زشت و مذموم نیست.

هیچ فرقی نمیکند، بسیطِ زیبایِ وسیعِ عجیب و غریبِ همه چیز تمام [از نگاه تو] یی که انتخاب کرده ای زنده باشد یا مرده، شهید باشد یا کشته یا شاید هم خودکشی کرده باشد، هیچ کدامِ اینها فرقی نمیکند، اینها همه بر میگردد به مرام و مسلکی که تو انتخاب کرده ای تو را با آن بشناسند. مهم این است که تو او را دوست داری، انتخاب کرده ای و حالا همه ی تلاشت را می کنی همه ی انتخاب هایت شبیهِ او باشد.

لطفا، یک بار و فقط و فقط یک بار، بی جبهه گیری و بی ملاحظه "کیمیا خاتون" را بخوان، و بدان، همه ی آدم های بزرگِ وسیعِ بسیطِ عجیب و غریبِ دوست داشتنیِ همه چیز تمام، لزوماً همسرِ خوبی نبوده اند. من نمیخواهم نگاهِ تو را به مقدساتت بد کنم یا تغییر دهم یا بگویم آنها که تو دوست داری مقدس نیستند نه. من فقط میگویم صرفِ بزرگ بودن، وسیع بودن، عجیب و غریب بودن، نویسنده و نقاش و شاعر و حتی شهید بودنِ آدم ها، ویژگی هایشان را برای "همسر"ت نخواه، و همسرت را با خط کشِ آنها اندازه نگیر، چون تو هیچوقت نمیدانی، و نمیتوانی که بدانی آنها چگونه "همسر"ی بودند. و میتوانند تو را "همسر" باشند یا نه.

پانزده: تولدت مبارک رئوفِ آلِ مُحَمَّد [صلّی الله علیه و آله ی و سلّم]

﷽

اَللّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بارِکْ عَلَى السَّیِّدِ الْمَعْصُومِ وَ الْاِمامِ الْمَظْلُومِ، وَ الشَّهیدِ الْمَسْمُومِ وَ الْغَریبِ الْمَغْمُومِ،وَ الْقَتیلِ الْمَحْرُومِ، عالِمِ عِلْمِ الْمَکْتُومِ، بَدْرِ النُّجُومِ، شَمْسِ الشُّمُوسِ، وَ اَنیسِ النُّفُوسِ، اَلْمَدْفُونِ بِاَرْضِ طُوس،اَلرَّضِىِّ الْمُرْتَضى، اَلْمُرتَجَى الْمُجْتَبى، اَلْاِمامِ بِـالْحَقِّ اَبِى الْحَسَنِ عَلِىِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا صَلَواتُ اللهِ وَ سَلامُهُ عَلَیْهِ. اَلصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُوسَى الرِّضا، یَابْنَ رَسُولِ اللهِ یَابْنَ اَمیرِ الْمُؤمِنینَ، یا حُجَّةَ اللهِعَلى خَلْقِه، یا سَیِّدَنا وَ مَوْلانا، اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللهِ، وَ قَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا فِى الدُّنْیاوَ الاْخِرَةِ، یا وَجیهًا عِنْدَ اللهِ، اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللهِ.

شناختِ آدم ها را بیخیال شو حنّان

 

یک چیزی را خوب بدان حنّان، اینجا، مکانِ دلبستگی ست، مِن بابِ دلبستگی صحبت ها داریم با هم امّا حالا که یک دفعه چیزی یادم افتاده، بد نیست فی المجلس با تو بگویم. گاهی دلبسته ی کسی می شوی و تمامِ آینده ات را در آغوشِ او تصور می کنی، در آغوشِ چشم و دل و جسمش. او نمیداند، اما تو برایِ خودت میسازی و میبافی و بزرگ میکنی. هیچ کس نمیداند اما از همه میشنوی که فلان بنِ فلان انگار برایِ تو ساخته و پرداخته شده. و تو جَبریِ صبری حنّان، باید که صبر کنی و این صبر کردن، خودش حکایتی ست مفصل که باید جداگانه از آن با تو سخن ها بگویم. تو صبر میکنی به فَتحِ صاد و بالاخره روزی میرسد که فلان بنِ فلان هم تو را می خواهد، البته این مالِ وقتِ سختِ ماجراست. بعد تو مجبوری به تماشا، تماشای فلانی که تا دیروز کنارش ساخته ای و پرداخته ای و بافته ای و بزرگ کرده ای را حالا باید از نزدیک تماشا کنی اگر همان بود که بود ولی اگر نبود یک عمر به خودت و روزهایت و دِلَت و احساست ناسزا نگو که چرا دِل به فلانی دادی؛ که تو نمیشناختی حنّان و این یعنی همین شناخت است که دیگری را برای تو بزرگ و کوچک و خوار و حقیر و با شکوه می کند. سعی کن آدم ها را نشناسی حنّان، به جاش، تا می توانی خودت را شناخت کن.

 

نوشته شده با انگشت های کبوترماهی  ||

شناختِ آدم ها را بیخیال شو حنّان

 

یک چیزی را خوب بدان حنّان، اینجا، مکانِ دلبستگی ست، مِن بابِ دلبستگی صحبت ها داریم با هم امّا حالا که یک دفعه چیزی یادم افتاده، بد نیست فی المجلس با تو بگویم. گاهی دلبسته ی کسی می شوی و تمامِ آینده ات را در آغوشِ او تصور می کنی، در آغوشِ چشم و دل و جسمش. او نمیداند، اما تو برایِ خودت میسازی و میبافی و بزرگ میکنی. هیچ کس نمیداند اما از همه میشنوی که فلان بنِ فلان انگار برایِ تو ساخته و پرداخته شده. و تو جَبریِ صبری حنّان، باید که صبر کنی و این صبر کردن، خودش حکایتی ست مفصل که باید جداگانه از آن با تو سخن ها بگویم. تو صبر میکنی به فَتحِ صاد و بالاخره روزی میرسد که فلان بنِ فلان هم تو را می خواهد، البته این مالِ وقتِ سختِ ماجراست. بعد تو مجبوری به تماشا، تماشای فلانی که تا دیروز کنارش ساخته ای و پرداخته ای و بافته ای و بزرگ کرده ای را حالا باید از نزدیک تماشا کنی اگر همان بود که بود ولی اگر نبود یک عمر به خودت و روزهایت و دِلَت و احساست ناسزا نگو که چرا دِل به فلانی دادی؛ که تو نمیشناختی حنّان و این یعنی همین شناخت است که دیگری را برای تو بزرگ و کوچک و خوار و حقیر و با شکوه می کند. سعی کن آدم ها را نشناسی حنّان، به جاش، تا می توانی خودت را شناخت کن.

 

نوشته شده با انگشت های کبوترماهی  ||

روزهای با تو

دستت را بگیرم ببرم توپ-خونه که لابد دیگر برای نسلِ شماها شده همان میدانِ امام خمینی، سوارِ درشکه بشویم که لابد پیشِ نگاهِ تو کمی بی کلاسی به حساب می آید و مراقبی یک وقت اتفاقیِ آشنایی تو را تویِ درشکه نبیند، برویم بازارِ کفش فروش ها، به اصرارِ من و انکارِ تو بالاخره سرِ یک وِرنیِ قرمزِ پاشنه تق تقی توافق کنیم و برگردیم خانه، از من اصرار که به لباسِ کوتاهِ توریِ قرمز ورنیِ قرمز خیلی میاید و از تو انکار که آن روزها لابد هیچ دخترِ پانزده ساله ای ورنیِ قرمز نمیپوشد.

میدانی حنّان، مادرت نقشه های قشنگی برایت کشیده، نقشه هایی که ای کاش به قَد و قواره ی سن و سالِ تو برسند.

روزهای با تو

دستت را بگیرم ببرم توپ-خونه که لابد دیگر برای نسلِ شماها شده همان میدانِ امام خمینی، سوارِ درشکه بشویم که لابد پیشِ نگاهِ تو کمی بی کلاسی به حساب می آید و مراقبی یک وقت اتفاقیِ آشنایی تو را تویِ درشکه نبیند، برویم بازارِ کفش فروش ها، به اصرارِ من و انکارِ تو بالاخره سرِ یک وِرنیِ قرمزِ پاشنه تق تقی توافق کنیم و برگردیم خانه، از من اصرار که به لباسِ کوتاهِ توریِ قرمز ورنیِ قرمز خیلی میاید و از تو انکار که آن روزها لابد هیچ دخترِ پانزده ساله ای ورنیِ قرمز نمیپوشد.

میدانی حنّان، مادرت نقشه های قشنگی برایت کشیده، نقشه هایی که ای کاش به قَد و قواره ی سن و سالِ تو برسند.

چهارده: در لحظه نگرانِ لحظه ی بعدت باش

خلاصه این پست این است که: اگر در لحظه نگرانِ لحظه ی بعدت باشی میتوانی در لحظه زندگی کنی. حالا اگر وقت داشتید مشروحش را بخوانید؛
: )


خودمان را نقطه نقطه فرض کنیم. این طوری که در این نقطه خودمان را این طوری ببینیم که [فی المثل] آدمِ با تقوایی هستم. بعد نقطه ی قبل را بررسی کنم که آدم با تقوایی نبودم. حالا تویِ این نقطه میتوانم چند رویکرد داشته باشم:

یک: این نقطه در اثر پشیمانی از اعمالِ گذشته و توبه و غفرانِ خدا به دست آمده، و من هیچ نقشی در به دست آوردنش نداشتم جز لطفی که خدا به من کرد و هدایتم کرد، پس باید در حفظش بکوشم

دو: من که قبلا آدم [...] ای بودم، اینم مالِ یه دیقه س، ولش کن بابا این چیزا به ما نیومده، من که این کار و اون کار و اون یکی کار بد و گناه و خلاف رو کردم پس دیگه پرونده م سیاهه سیاهه و نباس خودمو همچین پسر پیغمبری فرض کنم

سه: آخییییییش چقدر سبک شدم، اصن یه حالی داد این توبه به من که قرصِ ایکس نداد. احساس میکنم دارم تو خودِ بهشت راه میرم، اصن مگه کسی به جز منم راه میدن تو بهشت؟!! لابد خدا خیلی حال کرده با توبه م، همچین فخر فروخته به ملائکه ش که بیا و ببین. دیگه نباید با دختر/پسر آقای فلانی رفت و آمد کنم اونا رو چه به منِ پاکِ طیب و طاهر، والا.

موقع بررسیِ نقطه ایِ خودتان بدانید و آگاه باشید که شما همان پخی که هستید خواهید ماند اگر به جایِ دل نگرانِ نقطه ی بعد بودن سعی کنید نقطه ی قبلِ خودتان را بررسی کنید و تویِ همان بمانید یا از خوشحالی و وجدِ رسیدن به نقطه ی تازه، فراموش کنید که نقطه ی بعدی هم وجود دارد. فلذا خودتان را نقطه ای نگاه کنید و بعد در لحظه نگرانِ نقطه ی بعدِ خودتان باشید. یعنی مثلِ رویکردِ اول تلاش کنید در حفظ و نگه داری نقطه ی فعلی تان کوشیده و آن را به مراتبِ بالاتری ارتقا دهید.

برعکسش هم هست، اگر الان آدمِ روم به دیواری هستید، الان این طوری هستید، یک لحظه ی بعد که تصمیم بگیرید نباشید، دیگر نیستید، پس حواستان همین طور که ایییییین همه به گذشته ی خراب اندر خرابتان هست، به آینده ای که هنوز نساختیدش هم باشد. این حرفها هم که گذشته آینده را تحت الشعاع قرار میدهد در مقابل غفران و مرحمتِ خدا پشیزی قدرت ندارد. پس مثلِ بچه ی آدم، امیدوار، شاد، سرزنده و باحال زندگی بفرمایید، لطفاً

یک توصیه به دخترخانم های دمِ بخت

خواستگاران با آنچه در عکس میبینید بسیار تفاوت دارند
فلذا
هیچ خواستگاری را با دیدنِ عکسش نه بپسندید و نه نپسندید، کلاً حیّ و حاضر ببینید و بعد نظر دهید.

تبصر: حتی اگر قیافه برایتان اصلا مهم نیست هم به طریقِ بالا عمل کنید.

سیزده: بِبَند

چقدر خوب میشد اگر به جای زیر و رو کردن یه حرف برای اینکه بفهمیم غیبتِ یا بدگویی یا تهمت یا چی

کلا درباره ی کسی حرف نزنیم

اییییین همه موضوع هست برای حرف زدن

میشه درباره ی کسی حرف نزد و شاد بود و زندگی کرد

جایی ننوشته ست گنه کار نیاید

خبرگزاریِ فارس بودم، هم باید استاد را میدیدم هم همسر و فرزندِ شهید را و هم در رونمایی نمادینِ سایتی شرکت میکردم و هم یادداشت هایم را میگرفتم و هم نظرِ استاد را میپرسیدم و هم هزارتا کارِ دیگر، تمامِ مدت نشسته بودم و کتابی که استاد اولِ جلسه بهم داد و جلسه درباره ی همان کتاب بود را میخواندم و گوش نمیکردم چه کسانی چه میگویند، محوِ زندگیِ تویِ کتاب شده بودم که مامان زنگ زد. نمیشد جواب داد، پیام دادم که هر کاری دارید پیام بدهید. پیام از مامان رسید که:

من فکر کردم رسیدی خونه، خواستم بگم بیای بریم خادم امام رضا

و پیام همین جا تمام شده بود انگار دستِ مامان خورده بود و پیامی را نصفه برایم فرستاده بود. تا پیام بعدی برسد هزار و یک فکر از سرم گذشت: یعنی قرار شده بریم مشهد زندگی کنیم؟ قراره بریم خادم بشیم؟ ینی به آرزوم میرسم؟ ینی میریم مجاور میشیم؟ شاید میخوایم بریم مشهد، شاید به دعوتِ خادمای امام رضا میخوایم بریم مشهد ... . جلسه و کتاب و همه چیز فراموشم شده بود و واژه های مشهد و خادم و امام رضا تویِ سرم دورِ هم میچرخیدند که پیام بعدی مامان رسید "خادم های امام رضا اومدن مسجد محمدی میرن مسجد مسلم مراسم ما هم میریم"

لوح های تقدیر رد و بدل شد و عکس های یادگاری گرفته شد، آن بخش از صحبت های همسرِ شهید را هم که استاد گفته بود درباره ش بنویسم ضبط کرده بودم، یادداشتم را گرفتم  و دادم به استاد و تشکر و قدردانی و مراسماتِ مرسوم و راهیِ خانه شدم. مسجد محمدی پرنده پر نمیزد، فکر کردم پیام مامان را اشتباه خوانده ام، زنگ هم که میزدم آنتن نداشتند، بالاخره فهمیدم مامان اینها کجایند و خیابان ها را به سمتِ مسجد مسلم گز کردم. نمیفهمیدم مردم برای چه جمع شده اند، خادم امام رضا مگر دیدن داشت؟ بعد یک دفعه عزیز و نصرت را کنارِ هم دیدم، شاخم درامد، اشک و بهت و بغض و شاخ و خستگی و کوفتگی و شوق را داشتم با هم درونِ خودم حل میکردم که یک دفعه آفای ف که آن لحظه فقط به این فکر کردم که چقدر آشناست و نشناختمش پرچم را گرفت طرفم که برم جلو و زیارت کنم. تا تصمیم بگیرم از این غیر روشن فکربازی ها بکنم یا نه، پرچمِ گنبد را بوسیده بودم و بغض داشت خفه م میکرد و بعد من بودم که رویِ فکرهای روشنم پا گذاشته بودم و جماعتی بودند که پیشِ رویم پرچم را بدرقه میکردند و عزیز و نصرت که بعد از سالها اختلاف را کنار گذاشته بودند و دوشادوشِ هم ایستاده بودند و گاهی در بغلِ هم زار میزدند.

ما نه مشهد رفتیم، نه خادم شدیم، نه قرار است مجاور شویم ولی امام رضا ناطور دلمان را هوایی کرد و رفت ...

دوازده: آموزشِ روشِ تدبر در آیات (1) سوره ی فلق

خیلی از شماها دوست دارید در کلاس های قرآن شرکت کنید. ولی وقت، هزینه، مسافت و خیلی دلایل دیگر به شما این  اجازه را نمیدهد. خب، اشکالی ندارد، خیلی از ماها اینجاییم که به هم کمک کنیم.

راستش تا قبل از رفتن به این کلاس ها من نمیدانستم چطوری باید قرآن خواند. قرآن خواندن برایم یک مساله ی کسالت بار بود و اذیتم میکرد و همیشه وقتی به ترجمه ای میرسیدم که درکش نمیکردم آرزو داشتم زبانِ عربی را بلد بودم و بهتر میفهمیدم. همین بلد نبودنِ زبانِ عربی و کسالتِ همیشگی باعث شده بود قرآن خواندنم منحصر شود به ختم های شفا و حاجت و مِیّت و ... که تلاشم بر خواندن و فهمیدن نبود، میخواندم که یک جزئی که قبول کرده ام بر گردنم نماند. اما وقتی به کلاسِ تدبر در قرآن رفتم فهمیدم میشود از هر آیه ای از تویِ همان ترجمه ی تحت اللفظی چندین گزاره دراورد و به هر کدام کللللی فکر کرد. بعد قرآن خواندن برایم شیرین شد.

میخواهم اینجا چند آیه چند آیه، و کم کم، و به مرور، این کار را با هم انجام دهیم، مطمئنم این کار تفکر و تعمقِ شما را نیز در قرآن زیاد میکند و قرآن برایتان همانی میشود که باید باشد، یک کتابِ همراه و راهنما، نه صرفا یک دکور برای تویِ سفره ی هفت سین و علامتی برای مسلمان بودنِ صاحب خانه.

 از سوره ی مبارکه ی فلق آغاز میکنیم.

• قُل اَعوذُ بِرَبِّ الفَلَق : بگو، پناه می برم به ربِّ سپیده دم
  

گزاره ها:

1. پناه بردن در زندگی امری لازم است
2. اینجا از طرفِ خداوند به پناه بردن امر شده
3. پناه بردن را باید ابراز کرد، بیان کرد
4. در زندگی چیزهایی هست که باید از آنها به چیزی یا کسی پناه برد
5. پناهگاه وجود دارد
6. پناهگاه قابل شناسایی ست و باید شناخته شود
7. به هر پناهگاهی نمیشود پناه برد
8. پناه بردن نوعی انتخاب کردن است
9. تاریکی ای وجود دارد که از آن باید به روشنایی پناه برد
10. رِب پناه گاه است.
11. فلق به عنوانِ شروع روز، نشانه ی آغازِ حرکت است
12. نشانه شناسی یک حرکت درآغازِ آن مهم است
13. آدم ها متوجه اینکه مسائلِ مقابلشان خیر است یا شر، هستند، توانایی شناسایی دارند
14. آدم ها توانایی انتخاب دارند.
15. ....
    

معنی واژگان:

• فلق: به معنای شکاف همراه با آشکاری چیزی ست، در این صورت جدایی و انفکاک از وضعیت قبل و تمایل به وضعیتِ بعد در آن موضوعیت دارد. پس فلق عبارت از انشقاق و شکافتن با حصول جدایی در میان طرفین است.

• رب: رفع نواقص و حوائج شیء و سوق دادنش به سویِ کمال

• اعوذُ: پناه بردن از تهدیدی که در روبروی فرد است به سوی چیزی یا کسی که میتواند مصونیت از این تهدید را ایجاد کند

• قُل: ابراز کردنِ آنچه انسان در درونِ خود دارد که می تواند با زبان، اشاره یا هر نوعِ دیگری باشد.

+ معنایِ واژگان را در انتها نوشتم که بدانیم بدونِ دانستنِ معنایِ دقیق واژه هم اگر با دقت آیات را بخوانیم میتوانیم با تفکر بخوانیم و گزاره هایش را استخراج کنیم.

+ شما هم میتوانید به گزاره های این آیه اضافه کنید.

اگر موافقِ این طرزِ بیان سوره و آیات هستید بفرمایید تا من طبقِ یک نظم جلو بروم.

بِگذَر

وقتی یه چیزی رو از بچه ی 2-3 ساله میگیریم، سریع یه چیز دیگه به جای اون میدیم دستش. اصلا تا یه چیز تازه بهش ندیم حاضر نمیشه که مثلا گوشی موبایلی که یهویی رویِ میز کشف کرده رو پس بده.

مُدلِ رفتارِ خدا با هم همین طوریه. وقتی به چیزهای خطرناک دست میزنیم، تا یه چیز تازه بهمون نده وادارمون نمیکنه که ولش کنیم. هوای نَفس، یکی از اون چیزهاییه که اگر ولش کنیم، خدا خیلی چیزهای گنده تری بهمون به جاش میده.


+ بنظرتون، کدوم مساله ی اخلاقیِ مهم، تو جامعه ی ما رعایت نمیشه؟

یازده: به این نکته تویِ روابطِ انسانی مون توجه کنیم

برخی از اعمالِ انسان ها

پست است

نه خودِ انسان ها

مدرسه اهل بیت: سوره ی ماعون

درباره ی واژه ی یتیم قبلا حرف زدیم. اینجا ، ولی الان میخواهم کمی ساده تر و کمی مفصل تر درباب یتیم صحبت کنم. کلا از این به بعد ساده تر و مفصل تر از درسهای مدرسه اینجا مینویسم تا مورد استفاده قرار گیرد. ان شاء الله

• یتیم،
  
• یعنی کسی که سرپرست ندارد
• برگی ست که از شاخه افتاده و هیچ شاخه ای یا درختی نیست که این برگ به آن بچسبد
• یتیم کسی ست که قبلا به اعتبارِ حضور و وجودِ کسی تکریم میشده، ولی حالا آن شخص را از دست داده و تکریم نمیشود
• هیچ حمایت کننده ای ندارد
• هیچ کسی را ندارد که راهِ درست از نادرست را نشانش دهد.
• یتیم خیلی طفلکی و مورد دلسوزی قرار گیرنده است.
  

به اعتبارِ این معانی همه ی ما از جهتِ ندیدنِ حضورِ امامِ زمان ^{عج الله تعالی فرجه} یتیم هستیم، همه ی ما از جهت عدم فهم معارف حقیقی دین یتیم هستیم، همه ی ما از جهت نداشتنِ کسی که راهِ درست را از نادرست نشانمان دهد یتیم هستیم، ولی این پایانِ ماجرا نیست

• دَع
  

• واژه ی دَع در سوره ی مبارکه ی ماعون
• یعنی رد کردن همراه با تندی
• یعنی رد کردن همراه با انزجار
• یک جوری طرف را رد کنی که بفهمد از او بدت می آید
• رد کردنِ همراه با برو گمشو حوصله ت رو ندارم.
  

به اعتبارِ معنیِ واژه ی دَع، تکریمِ یتیم فقط به معنی کمکِ مالی و غذایی و پوششی به او نیست، فقط نیازهای مادیِ یتیم را شامل نمیشود.

و

به اعتبارِ دو معنیِ قبلی واژه ی یتیم و واژه ی دَع . اگر ما خودمان را به سمت کسی یا چیزی هدایت کنیم که نتواند مفاهیم و معنویاتِ دین را درست به ما بشناساند، خودمان، خودمان را دَعِ یتیم کرده ایم. پس بحثِ یتیم و رد کردنِ او بحثِ مفصلی ست.

باید من باب واژه ی مسکین، مکذب، صلوة و ریاء نیز که در این سوره به آن ها اشاره شده بنویسم، که انشاالله برای طولانی نشدنِ مطلب در پست های آینده به آن میپردازیم. فعلا بگردیم و مصادیقِ دَع یتیمِ خودمان نسبت به خودمان را پیدا کنیم. اگر هم مصادیقتان را اینجا بنویسید کمک بسیاری به بنده کرده اید و مشوق خوبی برای بیانِ این مفاهیم بوده اید و در ثوابش شریک خواهید بود.

التماسِ دعا.

بی وطن

"رضای لبنانی که سکوتِ او را می بیند، سرِ حرف را باز می کند:

- راستی، روزه که هستی؟ به خاطر مزرعه ی اَندی که روزه ات را باز نکردی؟

- روزه ام

- دائم السفری ها ارمیا! دائم السفر وطن ندارد ...

- وطن ندارم. روزه ی بی وطن همیشه درست است ..."*

باید دانه دانه، یکی یکی، شاید هم مشت مشت و خروار خروار، بکنی بندازی دور. همه ی چیزهایی که دلت بهشان چسبیده را. نمیدانم چه مرضی ست که از همه ی کارهای عالَم، از همه ی بگیر و ببندهای این طرفی و آن طرفی، از همه ی واحدهای درسی، همیشه دوست دارم سخت ترین هاش را بردارم برای خودم. مثل آن سال که هیچ کس با استاد ح.ف درس برنداشت، یا وقتی که رفتم نشستم سرِ کلاسِ استاد سین. یا وقتی که با خاله اینها رفتم بیمارستان، یا وقتی که عروسکم را دادم به رها، یا وقتی که شیرینی لطیفه خوردم. یا وقتی که با آقاجون حرف زدم. یا وقتی که با مالیدنِ پیهِ همه چیز به تنم همه چیز را به مامان گفتم. یا وقتی که ... . من همیشه سخت ها را انتخاب کرده ام. به دلیلِ نامعلومی، حالا هم بی وطن می شوم، به دلیلِ نامعلومی.

* بی وتن، رضا امیرخانی، فصلِ زبان.

صورتی با گل های سفید و برگ های سبزِ روشن

یک تشک بدوزم قدِّ غلتیدنِ چهارتا بچه ی قد و نیم قد که مادرِ پا به ماهشان وسطشان بخوابد برایشان شنگول و منگول بخواند تا بابایشان که برای تبلیغ رفته آخرِ ماهِ صفر برگردد و دستِمان را بگیرد و با قدمِ نورسیده ببرد مشهد پابوسِ آقا.

صورتی با گل های سفید و برگ های سبزِ روشن

یک تشک بدوزم قدِّ غلتیدنِ چهارتا بچه ی قد و نیم قد که مادرِ پا به ماهشان وسطشان بخوابد برایشان شنگول و منگول بخواند تا بابایشان که برای تبلیغ رفته آخرِ ماهِ صفر برگردد و دستِمان را بگیرد و با قدمِ نورسیده ببرد مشهد پابوسِ آقا.

ده: قم اللیل

سال دوم دانشگاه کلاسی داشتیم که راس ساعتِ هشت و ربعِ شب تمام میشد. تمامِ پاییز را که از قضا از آن پاییزهای زمستان نما بود، باید زیرِ برف و بارانِ شدید، خیابان های سوت و کورِ اطرافِ پلِ حافظ را در تاریکیِ خوفناکش طی میکردم تا برسم به دانشکده ای که در خیابانِ رودسر بود و ساعتِ هشتِ و ربع به بعد را باید همان خیابان ها را که سوت و کورتر هم شده بود برمیگشتم تا برسم به خانه. مساله ی بغرنج این بود که کلاس در دانشکده ی خودِ ما تشکیل نمیشد و بچه های آن یکی دانشکده همه شهرستانی و خوابگاهی بودند و برای کلاسشان سرویس داشتند و من یکه و تنها باید مسیرِ دانشکده تا مترو را که کلهم یک طرفه به سمتِ بالا بود، به سمتِ پایین طی میکردم چون بنده تنها کسی بودم که بخاطرِ هولِ زودتر پاس کردنِ درس از این دانشکده مهمانِ آن دانشکده میشدم و نه هیچ کسِ دیگر. برای اینکه در تاریکیِ محضِ حافظ گیر نکنم راه حلی اندیشیده بودم. چون انتهای خیابانِ رودسر که به ولیعصر میرسید به شدت تاریک بود و سوسک هم آن موقع شب درش پرنمیزد، حافظ را تا طالقانی میامدم پایین و از طالقانی که اندک ذره ای حیات درش به چشم میامد خودم را به ولیعصر میرساندم. طی کردنِ خلوتیِ حیابانِ طالقانی نزدیکِ نهِ شب و در خلوت ترین ساعتِ ممکنِ این خیابان ترسِ عجیب و غریبی داشت که به من ثابت میکرد یک قهرمانم. وقتی میرسیدم به ولیعصر و خودم را به  سیلِ آدم هایِ از من خسته تری که نا نداشتند کیفشان را بگیرند دستشان میرساندم حسِ دانش آموزانی را داشتم که از یک ده کوره باید برای تحصیل به شهر بیایند. خودم این فکر به سرم زد که سوارِ بی آرتی های طالقانی تا ولیعصر شوم و خودم را با حمل و نقل عمومی به مترو برسانم ولی دقیقا در همان بازه ی زمانی بودیم که اتوبوس های راه آهن تجریش از طالقانی میپیچیدند و به سمتِ چهارراه نمیرفتند و هنوز زیر گذر عابر پیاده ساخته نشده بود. وقتی نزدیکِ ساعتِ ده شب بعد از آقاجون به خانه میرسیدم حس میکردم نان آورِ خانواده ام، حس میکردم کارِ خیلی خیلی مهمی کرده ام، حس میکردم درس خواندن چقدر ارزشمند است، و کلی حس های با شکوهِ دیگر. در هفته دو شب این حس های زیادِ قهرمانی تکرار میشد.

حالا حس میکنم شب بیدار شدن،پتو را از رویِ خود کنار زدن و بعد با هزار زحمت نشستن و با یک میلیون زحمتِ دیگر ایستادن و بعد وضو گرفتن و بعدش نماز خواندن. برای ما شهری ها کارِ سختِ خیلی بغرنجِ به شدت خسته کننده ای ست که حالِ انجام دادنش را نداریم. ولی بعد از انجامش حسِ سبکی خاصِ بعد از به گردن انداختنِ مدالِ طلا انقدر برای آدم شیرین است که دلش نمیخواهد به هیچ وجه از دستش بدهد. شب را عبادت کردن، از آن حس های خیلی خاصِ روزگار است. مثلِ راه رفتن در خیابانِ تاریکی میماند که تنها عنصرِ حیاتی اش خودِ تویی که باید بیدار باشی تا تویِ راه بمانی.

نُه: لطفا به این سوال پاسخ دهید

اون دنیا اگر بهتون بگن

فقط؛ این شوهر / مادرشوهر / مادرزن / پدرزن / برادر / خواهر / مادر / پدر / بچه ی بددهنِ بی ادبِ دستِ بزن دارِ بی شعورِ بی لیاقتِ خسیسِ [ادامه رو به دلخواه تکمیل کنید]

میتونست تو رو به واسطه ی اخلاق بدش به مراتب بالای کمال برسونه و تو اون رو از خودت روندی و ارتباطت رو باهاش قطع کردی چون تحملش رو نداشتی، از شدتِ خسرانِ حاصل شده ای که دیگه هییییییچ کاری ش نمیشه کرد، با چه شدتی میزنید تو سرِ خودتون؟

هشت: میشود هم برای ظهور صبر کرد هم برای لود شدنِ عکسِ نامحرم؟!!

یک،

در فضای مجازی هم نگاه به نامحرم تیری ست از ناحیه ی شیطان

لطفا عکس های پروفایل نامحرم را زیر و رو نکنیم

دو،

زیر و رو نکردنِ عکسِ پروفایلِ حضرتِ نامحرم، گاوِ نر میخواهد و مردِ کهن

هر دو را باشیم لطفا

+ مبارزه با نفس، همین _کوچیک ^کوچیک های به چشم نیامدنی ست

هفت: "نا"

تویِ "نا"ی

"الهم ارزقنا توفیق الشهادة فی سبیلک"تان

"ما" هم شریک

خب؟

دلم :

گاهی دوست دارم به اندازه ی همه ی اسم های جالب و عجیب و غریبی که به ذهنم میرسه وبلاگ داشته باشم، بعد دوست دارم به اندازه ی همه ی اون اسم ها یه کتاب داشته باشم و بعد به اندازه ی همه شون بچه ... مثلا بچه ای که صداش کنم "وادی السلام"

شش: موضوعات خوبی را برای حرف زدن انتخاب کنیم

گناه که کردید
نمازتان که قضا شد
گناه کردنِ کسی را که دیدید
قصوری از خودتان که سر زد
عروستان اگر یک تیکه ی آب دار بهتان انداخت
شوهرتان اگر دستِ بزن داشت
همسایه تان اگر دعوایی بود و تویِ خانه زیاد داد میزد
صدایِ موسیقی همسایه ی آن طرفی اگر آزارتان میداد
و هزار و یک موردِ دیگر
را
لطفا به دیگران منتقل نکنید، گفتنِ این چیزها در جامعه تبعات دارد:

یک؛ دیدِ افراد را به هم بد میکند
دو؛ قبحِ گناه را در جامعه میریزد، گناه کردنِ را عادی میکند
سه؛ فکرِ همه را خراب میکند
چهار؛ آنهایی که دوست دارند روزی به موقعیتی که شما در آن هستید برسند را ناامید میکند.

در یک کلام ، منتقل کردنِ گناه و بدی و کم کاری و زشتی و پستی و ... در جامعه فاجعه به بار میاورد، فاجعه ای که انقدر تدریجی اتفاق میفتد که خودتان را هم غرق میکند.


+ روزتون مبارک : کلیک

دخترم، روزت مبارک

دستت را میگیرم و میبرم خیابان، پاساژ به پاساژ، بازارچه به بازارچه، مغازه به مغازه، میچرخیم و سبزی و دستمال گردگیری و فیلتر جاروبرقی و شمع برای رویِ میز و ربان برای کادوهای مهمانیِ آخرِ هفته و چیپسِ خلالی و سیب زمینی نیمه آماده و پوست کَن و سی دی کارتونِ باب اسفنجی آن قسمتی که پولدار شده بود و آخرین کتابِ چاپ شده ی سوره ی مهر و یک بسته کاغذ رنگی آ چهار و آبرنگ و خمیر بازی و تسبیحِ فیروزه ای رنگ و کالسکه ی اسباب بازی برای تو وقتی عروسکت "سا-را" همراهت است و دو متر پارچه ی گل گلی برای رو میزی و پنج عدد پرتغال به تعداد اعضایِ خانه و سه عدد انار به تعداد شکوفه های انارِ خانه میخریم و برمیگردیم. تو با خمیر بازی و کالسکه و آبرنگ و کاغذرنگی ها مشغول میشوی و من سبزی ها را میشورم و رومیزی را بُرِش میزنم و هدیه ها را با کاغذپوستی و روبان کادو پیچ میکنم و لَکه ای که دیشب کنارِ میزِ تلویزیون به چشمم خورده را برطرف میکنم و پیازها را خورد میکنم و با ماهیچه میگذارم تویِ ظرف که برای فردا آماده باشند و پیاز سرخ کرده ی آخرِ قیمه بادمجان را اضافه میکنم و سیب زمینی های نیمه آماده را میریزم تویِ ماهیتابه ی روغن و تا سرخ شود، فیلتر جاروبرقی را جا میندازم و سیب زمینی ها را از روغن درمیاورم و پرتغال ها را میشورم و انارها را پاره میکنم و همان طور پاره-پاره میگذارم تویِ ظرف رویِ میز و مینشینم به کتاب خواندن که صدایِ زنگِ در به صدا میاید و در کمتر از کسرِ ثانیه ای در باز میشود و مردها "یا الله" گویان و خندان و شادان از راه میرسند، آنها، آبتنیِ خوبی داشته اند، ما هم زنانگیِ عالی ای داشته ایم. تو کالسکه و عروسک های خمیری را به برادرهایت نشان میدهی، من غنچه ی گلِ محمدیِ را با دقت تویِ فنجانِ "بابا" میگذارم.

+ روزتون مبارک، همه ی دخترهای سرزمینِ من

یک پیشنهاد: (امروز چقدر با نامحرم حرف زدید؟) [پست ثابت]

یک پیشنهاد برای چله ی موسویه رویِ ادامه مطلب کلیک بفرمایید [تا چهل روز پستِ ثابت]

پنج: استمرار

در راستای محدوده ی زمان که در پستِ قبل مطرح شد

باید بگم که

محدودیت در جِلدِ زمان

بدونِ استمرار

هیچ فایده ای نداره

+ هی میخوام سوره ی ماعون رو بنویسم و بخشی از سوره ی ناس، هی وقت نمیشه. برای برکت وقتم دعا کنید.

+ از فردا چهل روزی که حضرتِ موسی ^{علیه السلام} به کوهِ طور رفتند و به چله ی کلیمیه یا موسویه یا چهل روزِ مبارک، معروفه، شروع میشه، از اولِ ذی القعده تا روزِ عرفه. اگر پیشنهادی برای این چهل روز دارید بفرمایید.

چهار : محدوده ی زمان محدود است

وقتی آدم برای خودش یک وقت تعیین میکند. یک بازه ی زمانی میگذارد مثلِ این:

"چهل روز تمرین میکنم فحش ندهم"

اگر روز اول فحش داد، روز دوم فحش داد، روزِ سوم و چهارم و پنجم و دهم و یازدهم هم فحش داد. خیلی فرق میکند با کسی که همچین قراری نگذاشته، هر روز فحاشی می کند و هر روز بدتر از دیروز میشود، حتی اگر تویِ دلش بخواهد بهتر باشد چون زمانی تعیین نکرده، یا از این سرِ بوم میفتد یا از آن سر.
از یک سرِ بوم افتادگی در این مساله این طوری ست که فرد یا کلا از خودش ناامید میشود و این ناامیدی در این مقطع هزار و یک عیب و ایرادِ دیگر را برایش به امغان میاورد چون میگوید "منِ فلان فلان شده که بددهن هستم حالا سه چهارتا دروغ هم بگم طوری نمیشه".
و سویِ دیگر بوم این است که فرد به این نتیجه میرسد که "خب من همین قدر از دستم ساخته بود، خدا هم که به قدرِ وُسع توقع دارد پس بیخیال".

اهمیتِ تعیین یک بازه ی زمانی برای کسب مکارم اخلاقی در این است که به ذهن نظم میدهد، یک جور ترتیبِ زمانیِ مفید ایجاد میکند و باعث میشود شما خودتان را در یک محدوده ی زمانی احساس کنید که با زمان های دیگرِ عمرتان تفاوت دارد. فردی که قصد میکند چهل روز، بیست روز، یا یک هفته بد دهن نباشد، به سلول های وجودش فرمان داده بددهنی را کنار بگذارند. ولی کسی که هر روز یک تصمیمی میگیرد و هیچوقت خودش را در محدوده ی زمان نگاه نمیکند، نمیتواند چنین فرمانی را بدهد.

زمان از آنجا باید برای ما خیلی مهم باشد، که میدانیم همه ی ما را اَجَلی و پایانی ست.

سید مهدی شجاعی

شاید اهلِ فن اسمش رو بذارن تقلید
یا شاید بد بدونن این مساله رو
ولی من
وقتی استاد یک خط از نوشته هام رو خوند و گفت عینِ نثرِ فلانیه، همه ی خستگیِ عمرم از تنم بیرون رفت.
آخه
فلانی، نویسنده ی معروف، کسی بود که با نوشته هاش به عرش رفته بودم، از کودکی اسمش تویِ خونه مون بود، همیشه مامان کتاباش رو میخوند و توصیه میکرد، نقدهاش، طنزهاش، مقاله هاش، داستان هاش، رمان هاش، انقدر اسمِ این نویسنده تویِ خونه ی ما بود و بود و بود که من آرزوم بود یه روزی شبیهش بنویسم.

این حرفِ استاد ادبیات رو میزارم کنارِ حرفِ یه نویسنده که بهم گفته بود: شما نثرِ مخصوص به خودتون رو دارید، از کسی وام نگرفتید.

راستش، حرفِ امروزِ استاد، شیرین تر بود برام. خیلی شیرین تر.

نکته:

مبارزه با نداهای درونی ای که میگه:
خاک تو سرت، تو هیچی نمیشی، بدبخت، بیچاره، بی دست و پا، چلمن، ...
یک جور مبارزه با نفس محسوب میشه
حواسمون باشه
کدوم ندای درونی رو بشنویم
کدوم یکی رو نه

سه

حدیث قدسی:

ای کسی که وصال ما را ترک کرده ای، برگرد؛
و ای کسی که بر جداییِ ما سوگند خورده‌ای، سوگند خود را بشکن؛
ما ابلیس را برای این از خود راندیم که بر تو سجده نکرد.

اگر هنوز زنده ای حواست را جمع کن

میگویند مبارزه ی با نفس، هر بار، اندازه ی، هفتاد بار جان دادن سخت است.

امروز

چند بار جان دادی؟

دو

اندازه ی حسرت ها با هم فرق  دارد

کسی که دویست سالِ پیش، رویِ شما را ندیده و مُرده

کمتر حسرت میخورد

نسبت به کسی که

یک سال، یک ماه، یک هفته، یک روز، یک ساعت، ...

قبل از ظهورِ شما

بــ ــمــ ـیــ ـرد

و هی منتظرم اساتیدِ فن نظرشون رو بدن

فکر میکنم واقعا میتونم حسِ مادرهایی که برای اولین بار مادر شدن و هی دکتر عوض میکنن و تا اومدنِ جوابِ آزمایش و سونوگرافی کلی دلهره دارن رو درک کنم، چون در آستانه ی تولدِ اولین کتابم هستم.

التماس دعای فراووووون

یک

ظرف، اندازه دارد، قدر دارد، تمامیت دارد. این طوری نیست که اگر تو ماست و خیار زیاد دوست داری به همان اندازه که دوست داری در کاسه ات جا بدهند. باید کاسه ی اولی را بخوری، بعد دومی را دوباره برایت پر کنند. بعد اگر میلت به ماست و خیار بی نهایت بود، سومی و چهارمی و اِنمی. اما میلِ تو به ماست و خیار بی نهایت نیست که، هست؟ نمیتواند باشد.

اما درد چه؟ ظرفِ درد را چه قدر و اندازه و تمامیتی ست؟

کاری بود برای گروهِ سنی دبیرستان، باید از مبارزه با نفس برایشان مینوشتم. هی نوشتم فلان کار را نکنید و بهمان کار را بکنید. اما یک کلام برایشان ننوشتم که درد بخورید، خونِ دل بجوید، زجر بیاشامید. نمیدانم چرا. خیلی پشیمانم که سطحِ مخاطبم را آوردم پایین و با بُعدِ عرفانیِ مبارزه با نفس آشنایش نکردم. البته به مخاطبِ دبیرستانیِ امروزی حق میدهم که اصلا دلش نخواهد بفهمد این چیزها چیست، چه رسد به اینکه بخواهد عرفانی و قلبی و دلی و درونی نگاهش کند.

من اما دوست دارم بدانم ظرفِ دردِ آدمی چقدری ست. اینکه میگویند "هرکس به اندازه ی خودش در این دنیا مشکل دارد" یعنی چه؟ مشکل برای آدم ها چطور معنا میشود؟ چرا یک مشکل به چشمِ یکی مصیبتِ عظمی ست و به چشمِ دیگری وضعیتی که میتوانست از آن بدتر هم باشد؟ آدمِ وسطِ درد، آدمِ میانه ی آتش، آدمِ زیرِ تیغ، وضعیتِ از این بدتر برایش قابل تصور نیست. یک کلام که بهش بگویید میتوانست از این بدتر هم باشد، آنچه میداند و نمیداند را نثارتان میکند. شاید بعداً که از هیمه ی آتش آمد بیرون، بعداً که گردنش زیرِ تیغ نبود، بعداً که داغِ دردش خوابیده بود، بنشیند پیشِ خودش دو دوتا چهارتا کند و فکر کند که بله از این بدتر هم میشد، ولی در همان لحظه نه. نمیتواند.

دلش میخواهد زود از تندیِ آتش بکشد بیرون، زود دو متر اینطرف تر از تیغ باشد، لباسِ درد از تن بیرون کرده باشد. اما نمیشود. نمیتواند. باید صبر کند و همین صبر میشود یک درد رویِ همه ی دردها، انگار همین که میخواهد صبر کند یکی پایش را میگذارد رویِ تیغ، یکی فوت میکند به آتش، یکی مچاله ترش میکند.

دوایش تعددِ درد است، تعدد آتش، تعدد تیغ. این ها آدم را آبدیده میکند. این ها ظرفِ دردِ آدم را بزرگ میکند، بی نهایت میکند. آتشی که به ابرهیم گلستان شد، مگر اولین آتشِ جانِ ابراهیم بود؟ نهنگی که یونس از تنگی و تاریکی اش رَست، مگر از ابتدئیاتِ تنگی و  تاریکیِ زندگیِ یونس نبی بود؟ مگر تنهایی و سردی و خشکی ِ طور، اولین صحرایِ خشک و تاریک و بی همه چیزِ زندگیِ موسی بود؟ ... مگر از میانه ی آتش گذشتنِ جعفربن محمد صادق ^{علیه السلام}، اولین از میانه ی آتشِ خانه و کوچه گذشتنِ بنی هاشم بود؟

هندوانه هایت را بشمار

من جزء آن دسته آدم های "چند هندوانه را با یک دست بلند کن" ام. برای همین وقتی چیزهایی که بلدم را میشمرم خودم باورم نمیشود که این همه چیز بلد باشم و این همه کار را بدانم چطوری میشود به سر انجام رساند و اتفاقا به سر انجام رسانده باشم، باورم نمیشود چون به خودم و هندوانه هایم که نگاه میکنم دستاوردی نمیبینم، دستاوردی نمیبینم چون هیچوقت حاضر نشدم دو سه تا از هندوانه ها را بگذارم زمین و یکی را بگیرم تویِ دستم و براندازش کنم. همیشه فقط هندوانه هایم را حمل کردم و هی به تعدادشان اضافه کردم و هی از اینور با خودم بردم آن ور و از آن ور آوردم این طرف. کاری هم اگر کرده ام مجبور شده ام یا نصفه رها کنم یا دیقه نودی و طوری که خودم راضی نباشم تحویل دهم چون حجم دیگر هندوانه ها اجازه ی این کار را به من نداده.

هیچکس نبود که به من بگوید باید هندوانه هایت را بگذاری زمین، یا یک جایی انبارشان کنی و به وقتِ نیاز بیرون بیاوری، به تجربه بهش رسیدم، این را اینجا نوشتم که اگر کسی مانندِ من هست، طی یک تجربه ی طولانی و با هزار بار زمین خوردن و دوباره بلند شدن به این نتیجه نرسد، بداند که بهتر است از بین هندوانه هایش گلچین کند.

من دیشب از بینِ هندوانه هایم سه تا را گلچین کردم. با این کار چنان آرامشی کسب کردم که دیشب بعد از مدت ها باز خوابِ جنگ دیدم، از آن جنگ هایی که دوستشان دارم.

ادرکنی

قدیم رازش را نمیفهمیدم، هنوز هم نمیفهمم، نمیخواهم هم بفهمم. من دقیقا هر وقت زیادی دلتنگم، درست وقتی که استیصال را با مغزِ استخوانم لمس میکنم، شما را صدا میکنم و درست، درست در همان لحظه یک پیام به دستم میرسد:

"حرم ام

و به یادت ..."

نه که من آدمِ خیلی خوبی باشم ها، نه، انقدر از من بهتر است، فکر کنم جمله ی مسخره ای گفتم، مگر من "به" ام که از من بهتر باشد؟! آدم های خوب زیاد اند، من هم جزوشان نیستم، ولی به گمانم از آنجا که مرا هم با مردمِ آخر الزمان، در همین زمان، اشتراکاتی هست، برای من هم نشانه هایی باید باشد برای نگه داشتنِ این آهنِ گداخته درونِ دو دست.

خودت را دریاب

از بعدِ خواندنِ این پست که توصیه میکنم خواندنش را. دارم فکر میکنم که خب بله، درست، صحیح، "ید الله مع الجماعه" ولی آیا به همین راحتی که ما بهش نگاه میکنیم؟ ما این طوری نگاه میکنیم که دعای دسته جمعی زودتر مریض را شفا میدهد، یا بلندتر نگاه کنیم این طوری که عبادتِ دسته جمعی قبول تر است، افق دیدمان را ببریم بالاتر به این نتیجه میرسیم که ترکِ عاداتِ بدِ اخلاقی یا ایجادِ صفاتِ خوبِ اخلاقی با جمع بهتر رخ میدهد و باز هم بالاتر اینکه مثلا در جمع زودتر میشود نماز شب خوان شد و هزار و یک تا از این توضیحات و توصیفاتی که اینور و آنور درباره ی جمع و فوایدش میخوانیم.

اما سوالِ من که بعد از خواندِ پستِ مذکور به وجود آمده این است که آیا این نسخه ی "جمعی" برای همه و در همه ی زمان ها و با هر جمعی و به هر شکلی صادق است؟ جمع از کنارِ هم بودنِ عده ای با داشتن مشترکاتی حاصل میشود، پس چرا خدا همه جای قرآن مدام گفته  اکثرشان نمیفهمند، نمیدانند، شکرگزاری نمیکنند، شرک میورزند و ... یعنی در نفهمیدن و ندانستن و عمل نکردن و کفر ورزیدن و شرک، مشترک بودن هم باعث به وجود آمدنِ جمعی میشود که بنابر قرآن اکثرِ جمع ها را فرا میگیرد.

شاید تاکیدِ همراهی با جمع این است که وسطِ آن هایی که نمیفهمند و نمیدانند و فکر نمیکنند و شکر نمیکنند و کفر میورزند و شریک قرار میدهند و ... درست وسطِ همه ی اینها تو بتوانی و اتفاقا باید بتوانی پیامبرِ خودت باشی، نه اینکه خودت را ول کنی و هی بگردی دنبالِ این جمع و آن جمع و این کلاس و آن مدرسه که به خدای خودت برسی.

شاید اصلا همین تاکید خیلی خیلی خیلی زیادِ دین ما رویِ نمازِ جماعت و عبادتِ دسته جمعی همین باشد که در همین جمع هاست که باید خودت را نشان بدهی نه اینکه بنشینی ببینی این جمع ها چی به تو میدهند.

+ البته روایتی هم هست که این جمله ی ید الله ... را حضرتِ علی ^{علیه السلام} در جنگ نهروان خطاب به خوارج فرمود و اصلا میگویند اصلِ جمله این است "فأن یداللَّه علی الجماعه و ایاکم و الفرقه" نه آن چه ما میخوانیم. حالا میتوانید در اینترنت سرچی داشته باشید و همچنین نظرِ اساتیدِ دور و برتان را در مورد جمع و جماعت بخوانید و بدانید.

دنیای حاج کاظم رفته بود

 

"حاج کاظم از دارِ دنیا یک پسر داشت". خودِ این جمله تناقضِ محض بود. حاج کاظم و یک پسر از دارِ دنیا؟!!! شوخیِ بزرگی بود که ننه حاجی همیشه با عروسش داشت. عروس هم همیشه بعد از این حرف لبخندِ اشک داری میزد و میرفت. حالا یا تویِ مطبخ، یا تویِ پستو، یا تویِ هشتی، مهم نیست کجا، عروسه میرفت که میرفت. اگر صبح بود تا حوالی غروب، اگر ظهر بود، تا سرِ سفره ی شام دیگر خبری از عروسه نمیشد. ننه حاجی هم انگار خوشش میامد رویِ عروسه را که همین طوری صداش میکرد، نبیند، هر از چندگاهی بی مقدمه میگفت "حاج کاظم از دارِ دنیا یک پسر داشت"، ادای این جمله از دهن ننه حاجی همان و رفتن و گم و گور شدنِ عروسه همان. عروسه برای ننه حاجی شبیه ابراهیم بود.

حاج کاظم از دارِ دنیا یک پسر داشت. باغِ شمرون و باغچه ی دماوند و زمین های بالای قلهک و زیر خاکی های کشف شده زیرِ خانه ی ابویِ در شیراز و حجره های سه دهنه و پنج دهنه ی تویِ بازار و آن زمان بنزِ هزار و پونصد و معدنِ فیروزه ی نیشابور و معدنِ آهنِ اصفهان را نداشت. حاج کاظم رادیو و انگشتر عقیق و چاپخانه ی مخفیِ زیر زمینِ حجره ی سبزه میدان را هم نداشت. فقط یک پسر داشت.

حاج کاظم از دارِ دنیا یک پسر داشت که صدام هوسِ ایران به سرش زد. باغ شمرون و باغچه ی دماوند را فروخت پولش را داد برای زخمی ها یک بیمارستانِ صحرایی نزدیکِ شلمچه ساخت از صدتا بیمارستان هزار تختِ خوابیِ ارتش مجهزتر. حجره های سه دهنه اش را بست و زن های محل و منزلِ خودش و همین ننه حاجی را توش جمع کرد که لباس و پتو و ملافه بدوزند برای رزمنده ها، حجره های پنج دهنه را با یک گاراژ هفت هکتاری تهِ خانی آباد طاق زد و همه ی کامیون هاش را کرد مخصوصِ ببر و بیارِ کمک های مردمی. چند تا اتوبوسِ بنزِ آخرین مدلِ آن زمان هم خرید و داد برای اینکه رزمنده ها راحت بروند و بیایند. حاج کاظم همه چیزش را داد که ابراهیم پیشش بماند. رفت تویِ چند تا از منطقه های تهران خانواده های محروم را شناسایی کرد و برایشان مقرری خوبی قرار داد، خیلی ها از همین مقرری حاج کاظم زندگی شان از این رو به آن رو شد. حاج کاظم همه چیزش را داد که ابراهیمش را ندهد.

حاج کاظم از دارِ دنیا فقط یک ابراهیم داشت، که یک روز یکشنبه هجدهم مرداد، آمد و دید برایش نوشته"از من بگذر آقاجون" و رفته.

 

نوشته شده با انگشت های کبوترماهی  ||

این روزها بدجوری بهم ریخته ام

نه به این معنی که حالم خوب نیست، داغونم، دارم میمیرم یا هر عبارتِ دیگری که کنارِ بهم ریختگی بیاید. نه. این روزها بدجوری بهم ریخته ام چون در لحظه تغییر میکنم. تغییر روحیه ای نه ها. گفتم که، حالم خوب است. یک لحظه میرقصم لحظه ی بعد گریه میکنم، یک لحظه اِبی میخوانم لحظه ی بعد دمِ نوحه میگیرم، یک لحظه بستنی میخورم، درست لحظه ی بعد یک مشت چیپس میچپانم تویِ حلقم، یک لحظه گرسنه ام در حدِ فیل های شاخِ آفریقا و در لحظه ی بعد اندازه ی دو قاشق غذا میخورم و سیر میشوم. باورم نمیشود که کارِ عقب مانده ای ندارم، باورم نمیشود که طیِ یک اقدامِ محیرالعقول و درست وقتی که لبِ پرتگاهِ بزرگترین تصمیم زندگی بودم خدا یک فرصتِ دیگر داد بهم. باورم نمیشود که باز فرصت دارم برای خوب شدن، برای تغییر کردن، باورم نمیشود. و از شدتِ این باورِ خوش بهم ریخته ام. انقدر بهم ریخته ام که خنده هایم صدای خنده ی اهلِ خانه را میرساند به گوشِ فلک و درست لحظه ای بعد همه مینشینند نگاهم میکنند و "بانویِ ماتم" صدایم میکنند. بدجوری بهم ریخته ام و در تمامِ این بهم ریختگی یک فکر اصلا و ابدا از ذهنم دور نمیشود و آن هم این است که:
این ایّام، روزهای بیعت کردنِ مردمِ حال بهم ریخته ی کوفی ست، با مسلم ... دلم میخواهد تویِ این بهم ریختگی نمانم ...

انسان وقتی از خودش راضی بشه، ایست میکنه

بچه ها زیاد این سوال را سرِ کلاس میپرسند:

ما یه تصمیم خوبی میگیریم، مثلا تصمیم میگیریم نماز شب بخونیم، بعد یک هفته میخونیم انقدر خوبه، انقدر خوشمون میاد، انقدر از زندگی مون راضی ایم، انقدر حالِ خوشی بهمون دست میده، بعد به محضِ اینکه اون حالِ خوش رو تجربه میکنیم یهویی انگار تموم میشه، از دست میره، دیگه نمیخونیم، فقط یه مدتِ خاصیه . چرا اینجوریه؟

استاد هم هر جلسه بعد از این سوال میگه:

دقیقا بخاطرِ همون حالِ خوشه، حالِ خوش برای این بهتون دست میده که از خودتون راضی میشید. نباید از خودتون راضی بشید برای اینکه بتونید استمرار در کارِ خیر رو رعایت کنید. اون دعاهای عظیم و پر سوزی که از ائمه باقی مونده، که از لحظه ی بعدِ خودشون میترسیدند، بخاطرِ همین بوده هرگز از خودشون راضی نمیشدند و نگرانِ نقطه ی بعدِ خودشون بودند. شما نگرانِ نقطه ی بعدِ خودتون نیستید.

بعد بچه ها میپرسن:

خب چیکار کنیم که از خودمون راضی نشیم و استمرار داشته باشه کارِ خیرمون؟

استاد میگه:

برای کارهاتون اجل قرار بدید. بگید من تا آخرِ این هفته خوش اخلاقم، تا آخرِ این هفته فلان سوره رو تویِ نمازم میخونم، بعد اگر وسطش بد اخلاقی کردید یا یادتون رفت سوره رو بخونید، بخاطرِ اینکه اجل قائل شدید تلاش میکنید تا موقعِ اجل برگردید رویِ نموداری که تویِ ذهنتون برای خودتون ترسیم کردید.

+ تکرار این پرسش و پاسخ برام خیلی عجیب و جالبه. مثل یک جور مساله ی خاصّ نوعِ بشر میمونه طوری که انگار همه ی انسان ها باهاش درگیرند و نمیتونن از شرش خلاص بشن

مدرسه اهل بیت: یتیم

نمیدانم معنایِ یتیم را چطور بنویسم. شاید استاد حق داشت. ما هنوز نفهمیده ایم که یتیم هستیم. یک پدر از دست داده را بیارید جلویِ چشمتان، زار زدنش را، خمیده شدنش را، شکستنش را، بهانه گرفتنش را و همه ی حالاتش را تصور کنید. خودتان را بگذارید جایِ او، فرض کنید این جنازه ای که امروز از تویِ کوچه تان رد شد، جنازه ی پدرِ شما باشد. فکرش کافی ست تا اشک از دیدگان جاری شود.
یتیم در معنایِ عامِ کلمه یعنی پدر از دست داده. ما هر که پدر نداشته باشد را یتیم میدانیم. قرآنِ کریم در سوره های مختلف سفارش کرده که یتیم را، از خود نرنجانیم، به سرش دستِ نوازش بکشیم، با او مهربان تر از سایرین باشیم، یتیم، جورِ خاصی در روایات و آیاتِ دینِ ما سفارش شده. پس باید معنایِ نهفته تری پشتِ واژه ی یتیم باشد.

علامه مصطفوی در کتابِ التحقیق معنایِ یتم را چنین نوشته: "یتم به قطع شدن از چیزی که به آن تعلق داد و در ضعف قرار گرفتن گویند. و یتیم کسی ست که مربی و سرپرست امور و معیشت خود را از دست داده."

از این معنی برای درکِ مفهومِ واقعیِ یتیم باید به مفهومِ عامِ سرپرست توجه کنیم، در معنای عام، همین من و شمای نوعی به چه کسی سرپرست میگوییم؟ پدر، مادر، ولی، امام و ...
اولین معانی که به ذهن میرسد همین هاست. پدر و مادر را که گفتیم، از معنایِ ولی هم بگذریم و در امام گسترده ترش را بررسی کنیم.
یتیم یعنی کسی که بهره بردنِ از امامِ خویش را نمیتواند. از امامِ خود قطع شده، در ضعف قرار گرفته و امامِ خود را از دست داده. حالا رنجِ عظیم آن است که بدانیم همه ی ما یتیم هستیم.
فکر کنید، به یتیم بودن. استاد میگفت، برای درکِ مفهومِ یتیم بودن باید باور کنید که یتیم هستید. میتوانید باور کنید؟ پدر و مادرتان سرِ جایشان هستند و روزی و معیشت شما به وقتی که باید میرسد اما، سوال اینجاست که، همین؟ روزیِ منِ انسانِ خلق شده برای لقاء الله، آیا همین صبحانه و ناهار و شام و شهریه ی دانشگاه و نماز و روزه است؟ همین؟

از اینجاست که معنایِ یتیم دردناک میشود، چرا که ما در زمانه ای قرار گرفته ایم که امامان در غیبت است، رسول الله صل الله علیه و آله وسلم، سالیان قبل، برای ما دل سوزانده، برای مایی که اماممان نیست. هست، اما نیست.
خب
یکی از فکرهایی که به ذهن میرسد این است که با وجود ِ اینکه زمین هرگز از حجتِ خدا خالی نیست، پس، ما هیچ کدام یتیم نیستیم. اما، این خالی نبودنِ زمین از حجتِ خدا، شرطِ بهرمندیِ ماست؟ یعنی همین که زمین از حجتِ خدا خالی نباشد همه ی انسان ها امکانِ بهرمندی از حضورِ مبارکشان را دارند؟ خیر. این خیر را از وضعِ جامعه میتوان فهمید.

در سوره ی ماعون خداوند در شناساندنِ فردِ مُکَذِّب به ما، او را کسی معرفی میکند که یتیم را می راند و تحقیر میکند. باز کردنِ واژه ی دَع از رویِ التحقیق در اینجا ضرورت دارد، دَع، یعنی دفع کردنی که همراه با شدت، سختی و بدونِ مداراست.
به اطرافِ خود نگاه کنید، من اینجا مصداق نمی آورم، خودتان نگاه کنید ببینید چه کسی هست که نیازمندِ استفاده و بهربرداری از امامِ خویش است اما دستش کوتاه است. از ما سوالی میپرسد، از ما کمکی میخواهد، دستِ نیازی به سویمان دراز میکند. اگر جوابش را نمیدانیم، اگر حوصله اش نداریم، اگر علمِ کمک کردنِ بهش را نداریم، حداقل ردش نکنیم، او را دَع نکنیم، به کسِ دیگری، جایِ دیگری معرفی اش کنیم ولی به مدارا و اگر میتوانیم هم که جوابش را بدهیم و البته باز، با مدارا. مدارا یعنی اگر نفهمید و هزار باره سوال کرد، هر هزار بار را با رویِ خوش جواب دهیم.

خیلی از ما یتیم های درگاهِ خدا و امامِ زمانمان هستیم. این را از سبک زندگی هایمان، از میزانِ توکل هایمان، از شدتِ ایمان و کفرمان، از تعدد خدایانِ مادی و معنوی مان میشود فهمید. همدیگر را دَع نکنیم.

+ تقدیم به محضرِ شما آقا.

مخاطراتِ پله برقی:

این دسته از عزیزانی که وقتی پله برقیِ ایستگاهِ مترو خرابه میگن: "خدالعنتتون کنه" توجه داشته باشند که:

اگر رویِ سخنتون با خدایِ مسئولِ پله برقیِ ایستگاهه، واقعا فکر میکنید خدا انققققققدر به من و شما شباهت داره که بخاطر خرابی پله برقی بنده ش رو از رحمتِ خودش خارج کنه؟؟؟

و

اگر رویِ سخنتون با دولت و حکومت و مسئولینِ رده بالا و رده پایین و رده متوسطِ جمهوریِ اسلامیِ ایرانه که باید بگم خب عزیزِ من، شما فکر نکن مثلا لعنتِ خدا بزرگانِ مملکتت رو در بر بگیره شما خارج میمونی هاااا، نه خیر، شما هم همراهِ با اونهایی که لعنت کردی از رحمتِ خدا خارج میشی، چون اینجور مسائل بعدِ اجتماعی داره و اگر بهتون بر نمیخوره باید بگم که شما هم جزئی از همین اجتماع ی هستی که صبح تا شب داری به سر تا پاش لعن و نفرین میفرستی. اگر خیلی نگرانِ مسئولیت پذیریِ مسئولانِ کشورت هستی یه مقدار مسئولیت پذیری رو تمرین کن و به بچه هات هم یاد بده.

به واژه ی لعنت دقت کنیم ، لعنت یعنی : از رحمتِ خدا دور باد. خیییییییییییلی وزنِ واژه ش سنگینه هاااا، سی ثانیه در سکوت به این فکر کنید که از رحمتِ خدا دور بشید، بعد برای دشمن ترین دشمنتون هم نمیخواید که از رحمتِ خدا دور بشه.

دوست ندارید قطعاً

آیه صد و هفتاد و نهم از سوره ی هفتمِ قرآن میگوید که خیلی از ماها از چهارپا بدتریم. دل هایی داریم که نمیفهمد، چشم هایی که نمیبیند، گوش هایی که نمیشنود، این آیه میگوید خیلی از ماها غافلیم.

یک بار خواندنِ این آیه زندگی خیلی ها را دگرگون کرده، اما رویِ سخنِ من با آنها نیست، حتی با غافلانِ موردِ خطابِ آیه هم نیست. رویِ سخنم با آنهایی ست که از مرحله ی چهارپایی با لطف خدا و فقط و فقط با لطف خدا رسیدند به مرحله ی انسانی و حالا گاهی پشیمان میشوند.

نمیتوانید درک کنید نه؟

فرض کنید در کثافت دست و پا بزنید. دقیقا در کثافتِ تمام. بعد یک اتفاقی بیفتد که هرجوری فکرش را میکنید کارِ عقلِ شما نبوده. هرجوری که دو دوتا چهارتا میکنید میبینید خیلی احمق بودید که باعث افتادنِ چنین اتفاقی شدید مثلا آبرویتان رفته، مثلا آسیب جدی جسمی دیده اید، مثلا در مسابقه ای شکست خورده اید، مثلا ورشکست شده اید ولی، در عوض به واسطه ی این اتفاقِ بد و بلکه خیلی خیلی بد، از آن کثافت، از قعرِ زباله دانیِ خلقت آمده اید بیرون و چشم و گوش و دلتان باز شده، بعد هی مینشینید فکر میکنید که ای کاش آبرویتان نرفته بود، ای کاش آسیب جدی جسمی ندیده بودید، ای کاش شکست نخورده بودید، ای کاش ورشکست نشده بودید ... خب این ای کاش ها واقعا طبیعی ست

اما

وقتی فکر کنید به اینکه آن موقعی که با آبرو بودید و سالم و قهرمان و مایه دار، چهارپا بودید، و طبق آیه ی 179 سوره ی اعراف از چهارپا هم بدتر، حالا هنوز دوست دارید در همان وضعیتِ قبل به سر ببرید؟ هنوز دوست دارید آبرودار و سالم و قهرمان و مایه دار بودید؟

یک کوه از رویِ شانه برداشته شدگی یعنی:

همه ی کارهای محوله را انجام داده باشید و برای دو هفته از رادیو مرخصی گرفته باشید و متنِ آبان ماهِ نشریه را هم فرستاده باشید؛ صد البته همه ی اینها باعثِ افسردگی و بی هدفیِ نویسنده شده، فلذا برنامه ی مطالعاتیِ عجیب و غریبی برای خودش ترتیب دیده که آن سرش ناپیدا.

همسرِ"آینده"

کافی ست یک دفترچه ی انتخاب رشته از سایتِ سازمان سنجش دانلود کنید و رشته های مقطع کارشناسی ارشد را درونش بخوانید و بالا و پایین کنید، بعد نام هر رشته ای که چشمتان را گرفته بود، بزنید توی گوگل و از ماهان و مدرسان شریف بپرسید منابعش چیست و اگر رشته ی آبخیزداریِ گیاهانِ گلمنگی رویِ مانتویِ خواهرتان را بخوانید تهش چه کاره میشوید و منابعش چیست و هر دانشگاهی چند عدد دانشجو برای اخذِ مدرکِ کارشناسیِ ارشدِ این رشته دارد و خلاص. شما یا این رشته را انتخاب میکنید و دو سال و اندی از عمرتان را پاش میگذارید یا نمیگذارید، تازه، هر وقت هم اعصابتان خورد شد به راحتی میتوانید کتابهای رشته ی مربوطه را برداشته و پاره پاره کنید یا مثلا سرِ کلاس یک کنفرانسی ارائه بدهید که به صورتِ کاملا ضمنی همه ی حرفهای استادتان را نقض کند یا اصلا همه ی نظریه های استاد راهنمایتان را در پایان نامه به چالش بکشید یا حتی در برخی موارد مشاهده شده دانشجو استادش را به قتل رسانده، تهِ تهِ تهش این است که رشته تان را ول کنید، کارشناسی ارشد هم که هنوز به اندازه ی لیسانس و سرِ کار رفتن و ازدواج کردن و بچه دار شدن برای اهلِ فامیل مهم نشده و هنوز در دسته ی آن سوالهایی که در هر مهمانی میپرسند قرار نگرفته، پس بدونِ اینکه خاله و عمو و دایی و مستاجرِ طبقه پایینیِ عمه اینها بفهمند میتوانید کارشناسی ارشدتان را رها کنید و بروید یک طوری که دوست دارید زندگی کنید و یا اصلا یک رشته ی دیگر را امتحان کنید.
موارد دیگری هم هست که دقیقا مثلِ همین انتخابِ رشته ی ارشد میماند، مثلِ انتخابِ شغل از تویِ نیازمندی های همشهری، یا نوشتنِ یک کتاب که فکر میکنید میتواند دنیا را تکان دهد، یا اختراع یک دستگاه برای جابجا کردنِ ظرف ها بعد از شستشو در ماشینِ ظرفشویی، یا ... شما هم فکر کنید، یک عالمه از این کارهای راحتی که بی هیچ آزاری و هیچ سختی ای میتوانید انجام دهید هست که من در پاراگراف بعدی به دوتا از آنها اشاره میکنم.
یکی دیگر از کارهای راحتی که در این عالم وجود دارد، انتخاب "همسرِ گذشته" است، انقدر راحت و بی سر و صدا همه چیز اتفاق افتاده که شما اصلا متوجه ش نشده اید و بعدی انتخابِ "همسرِ حال"؛ که از قضا این همه خیلی راحت و دم ِ دستی و بدونِ نیاز به تحقیق و دیگر موارد صورت گرفته ولی خب نمیدانم هر دویِ این همسرانِ گرامی شما را به کجا رسانده اند که تصمیم گرفته اید "همسرِ آینده"تان را انتخاب کنید؛ و این اگر بخواهم منصفانه قضاوت کنم، سخت ترین کارِ رویِ زمین و آسمان است.

آنهایی که میگویند نه؛ اجازه بدهند تشریف ببرند تویِ گود، از این بالا نگاهشان میکنم و با لبخندِ موزیانه ی مرموزی میگویم لنگش کن. آنهایی هم که دوره ی تویِ گودِ انتخاب کردن بودنشان گذشته لطفا فقط لحظه های خوشش را برای خودشان و ما یاداوری نکنند. با تشکر

پ.ن: نمیدونم چرا همه هی میگن "همسرِآینده" مگه همسرِ گذشته و حال هم داریم؟ مگه میشه؟ :دی

خوشبختی [!!!] یعنی:

سی و شیش تا متن بنویسید و برید از اول تا آخرش رو با خیال راحت و فکر به اینکه دیگه تموم شده بخونید و یهویی متوجه سه تا لحنی بشید که اصلا و ابدا شبیه هم نیستن و به صورتِ سینوسی از ادبیِ محضِ محض رسیده به محاوره و عامیانه و دوباره همین سیر را برعکس طی کرده !!!

ابتدا شاخ تان در می آید، بعد آه از نهادتان بلند میشود چون باید خیلی از متن ها را دوباره از نو بنویسید و بعد به این فکر میکنید که نکند مثلِ شخصیتِ کتابِ سیبِل شما هم چند شخصیت داشته باشید؟!!

نتیجه اینکه قبل از هر کاری سعی کنید به وضعیتِ ثبات برسید. چون دقیقا به خاطرِ همین تغییر لحن هاست که خیلی از روابط کاملا به هم میخورد.

مدرسه اهل بیت: باید شانه هایم را بمالم

استغفار، یعنی پوشاندن، این را وقتی استاد سرِ کلاس گفت فهمیدم. گفت یعنی اینکه تو بدانی فلانی فلان عیب و ایراد را دارد، ولی اصلن به آن چشم نگاهش نکنی. گفت، خدا این مدلی به ما نگاه میکند. این مدلی که به تمامِ عیب و ایرادهای ما آگاه است، ولی آنها را میگذارد کنار و نگاهمان میکند.

استاد میگفت، شما هم تویِ خانه، به باقیِ اعضا این طوری باید نگاه کنید. باید بدانید مثلا فرزندتان بی نماز است، ولی به نگاهِ استغفار نگاهش کنید، یعنی طوری بهش محبت کنید که انگار نه انگار میدانید این بچه نماز نمیخواند و شما را حرص میدهد.

از دیروز احساس سبکی و آرامشِ خاصی میکنم. از آن ها که باید ساعت ها و ساعت ها تویِ رخت خواب بمانی و غَلت بزنی و فکر کنی که حالت خوب است، حالت زیادی خوب است. میدانید آقا جان، دارم فکر میکنم شما مرا چجوری نگاه میکنید؟ چقدر مهربانانه، چقدر با دیده ی پوشیده، چقدر ملیح، چقدر لطیف. من را ها، همین من را، همین من که میداند چه ها کرده و چه ها نکرده را.

استاد میگفت، سوره ی نصر، مثلِ یک جور طوفان است، میگفت، خطابِ سوره ی نصر، به آنهایی ست که بدترین گناهان را کرده اند، سخت شده اند، ناامید شده اند، فکر میکنند دیگر هیچکس نگاهشان نمیکند، میگفت خطابِ سوره ی نصر به این هاست، به این ها میگوید بلند شوید، بلند شوید انقلاب کنید، بلند شوید به راهی که تا امروز جلویِ چشمتان بوده و نمیدیدش بپیوندید. میگفت استغفارِ سوره ی نصر یعنی یک انقلاب، یعنی یک طوفان، یعنی من دیگر خودم را به این چشم نگاه نمیکنم، یعنی خودم را به چشم بدترین و خاک برسرترین آدم نمیبینم.

میدانید آقاجان، دارم فکر میکنم به برکتِ دعا، به برکتِ تصور، بنظرم تصور کردن باید خیلی امرِ مهمی باشد که خدا بهترین تصورکنندگان و بهترین صورت دهندگان و بهترینِ کسانی ست که میتوانند برای ما تصوراتی داشته باشند. این ها را از یا مصوّرِ جوشنِ کبیر میگویم. علم روانشناسی، این روزها خیلی از قانونِ جذب و رویا و آرزو و فکر میگوید. اقاجان، دارم فکر میکنم، چه مساله ی شگفتی ست که شما، ما را با نوعِ نگاهتان به ما، هدایت میکنید. ما را با تصورتان از ما هدایت میکنید. فکر میکنم که، ما بخواهیم نخواهیم در مسیرِ هدایتِ نگاهِ شما هستیم، چون شمایید که "ولی"ِ مایید، پس، این همه تو سری زدن، اصلا و ابداً معنا ندارد، ما همه در مسیرِ نگاهِ استغفاریِ شماییم.

انگار کوهی از رویِ دوشم برداشته شده. اینکه، من هم، همین من، دقیقا همین من با همه ی کمیات و کیفیاتی که دارد، هم، در مسیرِ هدایتِ نگاهِ شماست.