این درست که زمانه ی از سرِ چشمه آب آوردن گذشته. این درست که نامه نوشتن و فرستادن رونقِ قبل را ندارد. این هم قبول که دیگر نمی شود از شماره ای ناشناس زنگ زد و صدایت را شنید و قطع کرد. مسیج های دوسِت دالم یه خُلده ای هم دیگر تکراری ست. می دانم، ولی هنوز مثلِ زمان های از سرِ چشمهِ آب آوردن، مثلِ روزگارِ نامه نگاری و لایِ کتاب و جزوه گذاشتن، مثلِ دلهره ی لحظه ی یواشکی گرفتنِ شماره ی خانه تان از تلفنِ خانه ی عمه خانم، مثل روزهای ذخیره ی پیام های عاشقانه برای روزِ مبادا، عمیق و دقیق دوستت دارم.