ما آدمها بندهء قضاوت هایمان هستیم . این را این ترم سرِ کلاس روانشناسی یاد گرفتم . وقتی دوستی بهم چپ نگاه کرد و بدم نیامد که هیچ از صدتا قربان صدقه هم بیشتر به دلم نشست ، فهمیدم استادِ روانشناسی حق داشت که یک ترم حلقش را پاره کرد تا به ما بفهماند قضاوت نکنیم . یا وقتی دوستی بهم گفت "بالای چشمت ابروست" و این جمله را از صد مَن زهر بدتر نوشیدم و روانم را پریشان کردم ، فهمیدم چرا استاد این همه تاکید داشت وقتی معنای حرفی یا نگاهی یا کلمه ای را در حرفهای طرف مقابلمان نمیفهمیم ازش بخواهیم برایمان تعریفش کند . بگوید منظورش چه بود ، دقیقن معنای نگاهش را برایمان شرح دهد . دقیقن وقتی از کسی میرنجیم ، یا از این فکرهای "نکند ناراحت شده باشد" و اینها ، داریم بر اساس قضاوت ذهنی مان در مورد فرد تصمیم میگیریم . اگر ذهنمان را پاک کنیم و زندگی کنیم ، زندگی شیرین میشود . بر اساس فطرتمان عمل میکنیم و درست عین روزهای قشنگِ کودکی میپرسیم و منتظر میمانیم تا جوابمان را بدهند و بعد لبخند میزنیم و با خیالِ راحت زندگی میکنیم .