ما آدما فطرتاً و ذاتاً به چیزهای زیبا علاقمندیم ، دوست داریم زیبایی رو ، استفاده از رنگ های قشنگ کنار هم بهمون حس خاصی میده . بعضیا میرن دنبال خلقِ هنر ، دوست دارن چیزهای زیبا خلق کنند ، چیزهایی که همه رو انگشت به دهن بزاره و یه وقتایی حتی مشهورشون کنه ، شهرت برای خیلی از کسانی که وارد وادی هنر شدن و آدمهای بزرگی هم شدن اولش هدف بوده حتی ... یه وقتایی میریم کلاس های هنری ، خطاطی ، نقاشی ، معرق ، سفالگری ، حتی کلاس های آموزش شعر و داستان ، که هنرمند بشیم ، بعضیا حتی درس و دانشگاه و زندگی شون رو به هنر اختصاص میدن [بنظر من شعر گفتن و داستان نویسی هم نوعی هنره که میشه کسبش کرد]..امیدوار بودن ، همیشه خندیدن ، همیشه شاد بودن ، مثبت نگاه کردن به تمام منفی بافی های زندگی ، زیبا زندگی کردن و حزن و غم و اندوه رو هرچند طولانی و جانکاه و جانسوز و آدمکش [؟!!!] در دل نگاه داشتن و لب به خنده گشودن و شکایت نکردن و خم به ابرو نیاوردن و با هر شکست دست به زانو زدن و "یا علی" گفتن ؛ نوعی هنره ... این هنر نه تنها میتونه شما رو در دنیا مشهور کنه و باعث بشه خیلی ها از هنرتون لذت ببرند و بیان پیشتون که این هنر رو ازتون یاد بگیرن [یه جوریه که هرکی ببینه مشتری میشه نیازی به هزینه تبلیغات و اینا نداره جذب مشتری ش تضمینیه] بلکه در آخرت هم خدا شما رو به ملائکه ش نشون میده و میگه : دیدید گفتم ؟!! : ) ، این همونه که هی گفتید نسازش نسازش ... بعد شما یه آدم مشهورِ میشید در کلِ جهانِ خلقتبیاید بریم مشهور بشیم : )+ همینجوری الکی این پست تقدیم به رویا ... که با نوشته هام یادِ زنِ روشنفکرِ یه آخوند میفته : )