نوشته بود :"بچه که بودم ، همیشه یکی از افتخاراتم تند دویدن بود ، برندهء مسابقاتِ دوی مدرسه ، همیشه من بودم ، ولی وقتایی که توی کوچه داشتیم با بچه ها میدویدیم و دمپایی پلاستیکی پام بود ، وسطِ دویدن یهو دمپایی م از پام در میومد و بالتبع از بقیه عقب میموندم ... ولی غمم نبود ، با همون سرعتی که داشتم میرفتم رو به جلو برمیشگتم و تند دمپایی م رو پام میکردم و دوباره میدویدم ... با سرعتِ بیشتر و نفس تنگیِ بیشترتر ..."حکایتِ ماست و این جمعه ها ، از اولِ هفته میدویم تا جمعه که دمپایی پلاستیکی مون از پامون درمیاد و ... نا امید نباید شد ، مهم اینه که تو مسیر داریم میدویم ... انشاالله که همه توی مسیر هستیم حالا یه ذره عقب و جلو توفیر نداره ... مهم اینه که وقتی دمپایی پلاستیکی مون از پامون درومد زودی برگردیم و پامون کنیم و دوباره بدویم ...