چهار : محدوده ی زمان محدود است
جمعه, ۲۳ مرداد ۱۳۹۴، ۰۹:۲۰ ق.ظ
وقتی آدم برای خودش یک وقت تعیین میکند. یک بازه ی زمانی میگذارد مثلِ این:
"چهل روز تمرین میکنم فحش ندهم"
اگر روز اول فحش داد، روز دوم فحش داد، روزِ سوم و چهارم و پنجم و دهم و یازدهم هم فحش داد. خیلی فرق میکند با کسی که همچین قراری نگذاشته، هر روز فحاشی می کند و هر روز بدتر از دیروز میشود، حتی اگر تویِ دلش بخواهد بهتر باشد چون زمانی تعیین نکرده، یا از این سرِ بوم میفتد یا از آن سر.
از یک سرِ بوم افتادگی در این مساله این طوری ست که فرد یا کلا از خودش ناامید میشود و این ناامیدی در این مقطع هزار و یک عیب و ایرادِ دیگر را برایش به امغان میاورد چون میگوید "منِ فلان فلان شده که بددهن هستم حالا سه چهارتا دروغ هم بگم طوری نمیشه".
و سویِ دیگر بوم این است که فرد به این نتیجه میرسد که "خب من همین قدر از دستم ساخته بود، خدا هم که به قدرِ وُسع توقع دارد پس بیخیال".
اهمیتِ تعیین یک بازه ی زمانی برای کسب مکارم اخلاقی در این است که به ذهن نظم میدهد، یک جور ترتیبِ زمانیِ مفید ایجاد میکند و باعث میشود شما خودتان را در یک محدوده ی زمانی احساس کنید که با زمان های دیگرِ عمرتان تفاوت دارد. فردی که قصد میکند چهل روز، بیست روز، یا یک هفته بد دهن نباشد، به سلول های وجودش فرمان داده بددهنی را کنار بگذارند. ولی کسی که هر روز یک تصمیمی میگیرد و هیچوقت خودش را در محدوده ی زمان نگاه نمیکند، نمیتواند چنین فرمانی را بدهد.
زمان از آنجا باید برای ما خیلی مهم باشد، که میدانیم همه ی ما را اَجَلی و پایانی ست.
"چهل روز تمرین میکنم فحش ندهم"
اگر روز اول فحش داد، روز دوم فحش داد، روزِ سوم و چهارم و پنجم و دهم و یازدهم هم فحش داد. خیلی فرق میکند با کسی که همچین قراری نگذاشته، هر روز فحاشی می کند و هر روز بدتر از دیروز میشود، حتی اگر تویِ دلش بخواهد بهتر باشد چون زمانی تعیین نکرده، یا از این سرِ بوم میفتد یا از آن سر.
از یک سرِ بوم افتادگی در این مساله این طوری ست که فرد یا کلا از خودش ناامید میشود و این ناامیدی در این مقطع هزار و یک عیب و ایرادِ دیگر را برایش به امغان میاورد چون میگوید "منِ فلان فلان شده که بددهن هستم حالا سه چهارتا دروغ هم بگم طوری نمیشه".
و سویِ دیگر بوم این است که فرد به این نتیجه میرسد که "خب من همین قدر از دستم ساخته بود، خدا هم که به قدرِ وُسع توقع دارد پس بیخیال".
اهمیتِ تعیین یک بازه ی زمانی برای کسب مکارم اخلاقی در این است که به ذهن نظم میدهد، یک جور ترتیبِ زمانیِ مفید ایجاد میکند و باعث میشود شما خودتان را در یک محدوده ی زمانی احساس کنید که با زمان های دیگرِ عمرتان تفاوت دارد. فردی که قصد میکند چهل روز، بیست روز، یا یک هفته بد دهن نباشد، به سلول های وجودش فرمان داده بددهنی را کنار بگذارند. ولی کسی که هر روز یک تصمیمی میگیرد و هیچوقت خودش را در محدوده ی زمان نگاه نمیکند، نمیتواند چنین فرمانی را بدهد.
زمان از آنجا باید برای ما خیلی مهم باشد، که میدانیم همه ی ما را اَجَلی و پایانی ست.
