نامه به خانم شماره ی سه
جمعه, ۲۰ آذر ۱۳۹۴، ۰۳:۲۶ ب.ظ
سلام
میدانم شما هم مثلِ من بی حوصله اید. یا شاید نه، بی حوصلگی نامِ تمیزی برای حال و احوالِ الانمان نیست، شما هم مثلِ من عصبانی اید. خیلی ها فکر میکنند نمیشود از دستِ خدا عصبانی بود، ولی من و شما میدانیم که میشود. شاید اصلا به همین دلیل قرابت شدیدی بین خودم و شما حس میکنم. به دلیلِ همین عصبانی بودن. عاشق وقتی زیادی از دستِ دلبر عصبانی میشود در هر جایگاهی که باشد دلش میخواهد بزند. میخواهد دلبر را بزند، آنقدر بزند که در بغلش بیهوش شود. هرچند دلبر همیشه قوی تر از آن است که از عاشق کتک بخورد، ولی این تنها کاری ست که از دستِ او بر میاید. او میزند و دلبر نگاه میکند، نوازش میکند، پا به پای او اشک میریزد حتی، ولی میگذارد خودش را خالی کند.
حالِ من و شما همین طوری ست، با خدا. میدانی، اعصابمان از دستش خورد شده حالا شما یک جور من یک جور، توفیر نمیکند، مهم همین اعصاب خوردی ست. حالا نمیدانم کجای دنیا نوشته که عصبانیت یعنی چی، بگذار همان معنای عرفی ساده ی شاید غلط برایمان بماند.
شما هم دلدادگی را تجربه کرده اید؟ حتماً کرده اید، این روزها با هرکی حرف میزنم در سفرِ تجربه است، اصلا برای همین دوست دارم به عالم و آدم یک تف بیندازم و راهم را کج کنم و بروم و تمام. اصلا برای همین است که از دیشب تا حالا هی چشم میچرخانم ببینم صحن جمهوری را از کجا پیدا میکنم و از کجا میتوانم ضریح را خوب ببینم، از دیشب مثل وسط های دعای کمیل هی رویِ زمین پا میکوبم و حرف میزنم و خط و نشان میکشم و دلم آرام نمیگیرد.
شما کجا دلتان را رام میکنید؟ الان در کجای صحنِ انقلاب دلتنگی را به نظاره نشسته اید؟ به گمانم همین صحن یعنی صحنه ی دلتنگی، انگار همگی نقاشِ نقشِ دلتنگی های عمیقی هستیم که یک تماشاچیِ مهربان دارد.
خانم شماره ی سه، من حالم خوب است، شما هم قطعاً خوب هستید، ولی عصبانی ام، از دستِ خدا عصبانی ام که چرا آقا نیست، که چرا آقا نیست؟ جرا آقا نیست خب؟
میدانم شما هم مثلِ من بی حوصله اید. یا شاید نه، بی حوصلگی نامِ تمیزی برای حال و احوالِ الانمان نیست، شما هم مثلِ من عصبانی اید. خیلی ها فکر میکنند نمیشود از دستِ خدا عصبانی بود، ولی من و شما میدانیم که میشود. شاید اصلا به همین دلیل قرابت شدیدی بین خودم و شما حس میکنم. به دلیلِ همین عصبانی بودن. عاشق وقتی زیادی از دستِ دلبر عصبانی میشود در هر جایگاهی که باشد دلش میخواهد بزند. میخواهد دلبر را بزند، آنقدر بزند که در بغلش بیهوش شود. هرچند دلبر همیشه قوی تر از آن است که از عاشق کتک بخورد، ولی این تنها کاری ست که از دستِ او بر میاید. او میزند و دلبر نگاه میکند، نوازش میکند، پا به پای او اشک میریزد حتی، ولی میگذارد خودش را خالی کند.
حالِ من و شما همین طوری ست، با خدا. میدانی، اعصابمان از دستش خورد شده حالا شما یک جور من یک جور، توفیر نمیکند، مهم همین اعصاب خوردی ست. حالا نمیدانم کجای دنیا نوشته که عصبانیت یعنی چی، بگذار همان معنای عرفی ساده ی شاید غلط برایمان بماند.
شما هم دلدادگی را تجربه کرده اید؟ حتماً کرده اید، این روزها با هرکی حرف میزنم در سفرِ تجربه است، اصلا برای همین دوست دارم به عالم و آدم یک تف بیندازم و راهم را کج کنم و بروم و تمام. اصلا برای همین است که از دیشب تا حالا هی چشم میچرخانم ببینم صحن جمهوری را از کجا پیدا میکنم و از کجا میتوانم ضریح را خوب ببینم، از دیشب مثل وسط های دعای کمیل هی رویِ زمین پا میکوبم و حرف میزنم و خط و نشان میکشم و دلم آرام نمیگیرد.
شما کجا دلتان را رام میکنید؟ الان در کجای صحنِ انقلاب دلتنگی را به نظاره نشسته اید؟ به گمانم همین صحن یعنی صحنه ی دلتنگی، انگار همگی نقاشِ نقشِ دلتنگی های عمیقی هستیم که یک تماشاچیِ مهربان دارد.
خانم شماره ی سه، من حالم خوب است، شما هم قطعاً خوب هستید، ولی عصبانی ام، از دستِ خدا عصبانی ام که چرا آقا نیست، که چرا آقا نیست؟ جرا آقا نیست خب؟
دوستدار عصبانیِ بی اخلاقِ شما
سیصدو چهاردهمی
سیصدو چهاردهمی
