اگر نماز شب نخونیم ، نماز و روزه های قضا رو نگیریم ، بین الطلوعین بیدار نباشیم ، قرآن نخونیم ، زیارت عاشورا نخونیم و خیلی دیگه از اعمال واجب و مستحبی رو به دلائل گوناگون انجام ندیم . نه خدا از ما خشمگین میشه و عذاب الهی نازل میکنه رو سرمون ، نه ائمه ازمون ناراحت میشن و اگر دست دراز کنیم جوابمون رو نمیدن و نه هیچ گونه فاجعه ی دیگه ای رخ میده . خدا همون خدای رئوف و بخشنده میمونه و ائمه هم همون بزرگوارانِ عاری از کِبر . اما اگر این تغذیه های معنوی رو از زندگی مون حذف کنیم با این دید که خدا میبخشه [قطعن میبخشه شکی توش نیست] و لزومی نداره حالا انقدرم به خودمون سخت بگیریم و دلائل دیگر ، یه روزی یه جایی کم میاریم و نمیفهمیم چرا و از کجا و چجوری ، تغذیه ی معنوی رو نباید از زندگی حذف کرد . حس میکنم اصلن فلسفه ی رمضان همین باشه ، یک ماه تغذیه ی معنویِ واجب اندک مدتی میتونه ما رو حفظ کنه و دیگه اینکه تجربه ی این یک ماه و برکاتش به قدری شیرینه که به انسان میفهمونه در کنارِ تمامِ مسائل ریز و درشت زندگی باید تغذیه ی معنویِ مداوم و مستمری هم داشت .