مثل همیشه استادِ کلاسِ ساعتِ هفت و نیم ، راسِ هفت و نیم آمده و من راسِ هفت و سی و پنج دقیقه رسیده ام . امروز بی جزوه ، بی کتاب ، بدونِ اسنادِ بانکی ، سبُکِ سبُک مینشینم رویِ صندلیِ سوم از ردیف دوم و به استاد گوش میکنم . صدایش را نمیشنوم ، هر ازچندگاهی نگاهم میکند : درسته ؟ ، سر تکان میدهم ، یادم نیست درباره چی حرف میزد که بگویم درست بود یا غلط . کجام و به چی فکر میکنم را هم نمیدانم ، فقط میدانم به علت نامعلومی دوست دارم زودتر از حدّ معمول بلند شوم و از کلاس بزنم بیرون .مثلِ همیشه همه چیز رویِ سینه ام سنگین شده ، دانشجوها ، اساتید ، کارکنان ، در ، دیوار ، صندلی ها ... انگار نه انگار که زمین یا پِیِ ساختمان ، انگار سینهء من است که سنگینیِ تمامِ اینها را تحمل میکند . نمیفهمم چه میشود که استاد شروع میکند به حرف زدن ، به تاکید رویِ مطالعه ، به مستمع صاحب سخن را و فریاد میزند که : من نمیدونم چرا شما هیچی از استاداتون نمیخواد ، برای چی درس میخونید ؟ما نسلِ عجیب غریبی هستیم ، چند روز پیش از حرفهایی که سعیده از استادشان نقل کرد هم همین نتیجه را گرفتم و حالا ، حالا که میبینم اساتید خودمان هم نوع دیگری از همان حرف را میزنند به این نتیجه میرسم که ما نسلِ نخواسته ای هستیم .در ما میل به خواستنِ هیچ چیز نیست ، چه رسد به رسیدن و دویدن و تلاش و ... ما نه از استادِ سرِ کلاس و نه از نظام آموزشی و نه از هیچی ، هیچ چیزی نمیخواهیم . استاد وقتی جواب سوالمان را نمیدهد بیشتر نمیپرسیم ، وقتی نمیفهمیم چه میگوید اعتراض نمیکنیم ، وقتی هیچ چیز آن طور که باید باشد نیست ، بهترش را نمیخواهیم ، اصلن نمیخواهیم که تلاشی باشد یا نباشد ...ما هیچ چیزی نمیخواهیم . این نخواستن یا به ما یاد داده شده یا اینطور تربیتمان کرده اند یا انقدر از ابتدا همه چیز را بدونِ زحمت و تلاش در اختیارمان گذاشته اند که فکر میکنیم مهارت داشتن هم یکی از لقمه های غذای مامان جان یا یکی از کادوهایی ست که بابا جان در یکی از تولد هایمان بالاخره برایمان خواهد خرید ...