خواستم اون روی سکه بنویسم ، دیدم نظرم در مورد چ رو دو روزه میخوام بنویسم و نمینویسم ... بعدن مینویسم اون روی سکه رو .چمران حاتمی کیا دقیقن شبیه همان چمرانی بود که فکر میکردم ، اگرچه در ظاهر هر چقدر هم گریمور قهار باشد نمیتوان چمران دیگری ساخت ، اما چمران حاتمی کیا برای من هیچ چیز عجیب غریب و خارق العاده ای نبود .فیلم برای منِ نسلِ جوانِ جنگ و انقلاب ندیده ، وطن ، سرزمین و خاک را جور دیگری معنا میکرد .دیالوگِ مریلا زارعی در بحبوحه روزهایی که همه جا جنگ هایی ست که پای زن ها و بچه ها را هم به میان میکشد به جا و تاثیر گذار بود ، اسلحه ای را که برای دفاع از خودش بهش داده بودند پس داد و با لهجهء کردی زیبایی گفت :من دوست ندارم جان کسی رو بگیرمچمران برای ما فرمانده ای تعریف شده که محبوب بوده و همه بی چون و چرا ازش اطاعت میکردند ، همه میفهمیدنش و درکش میکردند ، همه گوش به فرمانش بودند ، ... ولی درواقع این طور نبوده ، چمران هم مورد سوال و انتقاد و داد و بیداد و دعوا قرار میگیره ولی اونجایی که همه دارن دعوا میکنن ساکته ، اونجایی که همه رو به هم اسلحه میکشن ساکته ، اونجایی که هرکی هرچی به ذهنش میرسه رو بیان میکنه ساکته ... چمران بیشتر فکر میکرد تا حرف بزنه ...