از اولین روز دانشگاه تا حالا ، فقط یک نفر رو دیدم که به معنای واقعی کلمه استاد بود ، خانوم استاد دانش پرور ، به ما مبانی رفتار سازمانی درس میداد ، از روی کتابی به همین نام نوشتهء تیموتی ای جاج و رابینز . کتاب قطور و سنگین و گنده ایه که ما در طول یک ترم همه ش رو خوندیم و همه ش رو امتحان دادیم و بنده از اون درس نوزده گرفتم .استاد همیشه با لبخند میومد سر کلاس ، همیشه با لبخند تذکر میداد ، همیشه با لبخند عصبانی میشد ، و حتی وقتی که کلاسش رو بدون هماهنگی کنسل کردیم با لبخند برای همه مون غیبت گذاشته بود .هیچوقت بدون لبخند ندیدمشون ... حتی یک بار از دانشگاه تا یه مسیری رو با لبخند هم قدم شدیم ... اونم تو دورانی که من از همه اساتید و دانشگاه و درس و ... متنفر بودم .یک ربع الی بیست دقیقه اول کلاس همهء درسشون رو با لبخند همیشگی میدادن ، یک ذره درباره مبحث درسی بحث میکردیم و کلاس تموم میشد ، ابایی از اینکه کلاسشون رو زود تعطیل کنند و دانشجو رو الکی نگه ندارند نداشتند .هنوز مباحث ترمِ دویِ کلاس استاد دانش پرور یادم هست و حتی توی زندگی روزمره هم ازشون استفاده میکنم ... حس کردم باید به رسم انسانیت ازشون بنویسم تا بعدها اگر کسی ازم پرسید یه استاد خوب دیدی تو دانشگاه یا نه ، اسم ایشون رو یادم باشه و نام ببرم ...شما هم از این اساتید داشتید ؟ صدقهء شب اول ماه صفر یادتان باشد +