میان تمام اتفاقاتِ عاشورا ، یکی از همه بیشتر سالهاست ذهنِ مرا درگیر خودش کرده ...در مقاتل متعدد و در نوشته های آیت الله شوشتری و شیخ عباس قمی ، متواتر آمده که وقتی علی اصغرِ امام حسین علیه السلام به تیرِ دشمنِ ملعون ، به شهادت رسید ، حضرت ، خونِ فرزند را به آسمان پاشید و قطره ای از آن خون به زمین نریخت ...در کم و کیفِ شهادتِ طفل شیرخوار ، بحثی ندارم ، در اینکه قطره ای از این خون بر زمین نریخت هم سوالی ندارم ، ... فقط یک جاست که هرچه میکنم و هرچه میخوانم و هرچه دلائل وارد بر این قضیه را زیر و رو میکنم نمیفهمم ... نمیفهمم بر حسین بن علی بن ابی طالب علیه السلام ... چه گذشت ... چه گذشت که خونِ طفلِ شیرخواره را به آسمان پرتاب کرد و فرمود :چون خدا این مصائب را میبیند ، تمامش بر من آسان است ...خیلی دوست دارم حالِ حضرت را آن لحظه بدانم ، چه گفت پیشِ خودش و خدایش ؟ در دلِ حسین علیه السلام چه میگذشت که چنین کرد ؟ چه داغی بود داغِ نوهمسفرِ شش ماههء بنی هاشمی ؟ ... در دلِ حسین علیه السلام چه بود که خدا قطره ای از خونِ فرزندش را به زمین برنگرداند ؟امتِ شکم از مالِ حرام پاره کردهء کوفی ... در میدانِ نبرد ، چشم انتظارِ معجزه ای برای بیعتِ با حسین بن علی علیه السلام نیستند ... این اتفاق برای نشان دادنِ معجزه نیفتاده ... خونِ گلویِ فرزندِ خُردی بوده ... به دست های پدرِ تنهایِ دل شکسته ای ... پدرِ تنـ ـهای دلـ ـشـ ـکـ ـسـ ـتـ ـه ای که تمامِ آنچه بر او گذشته را میدانسته ... شهادتِ علی اصغر در عاشورا ، اتفاق شگرف و غیر قابل پیش بینی نبوده برای حسین علیه السلام که از کودکی روضهء کربلا را از جدّ و پدر و مادر و برادر بزرگوارش ... شنیده ...آن لحظه چه شد ؟چه بر پسرِ زهرا سلام الله علیها گذشت که چنین کرد ؟...آن قدر حجب و حیا داریم که سکوتِ خدا و نگاهش به مصائبمان و فقط نگاهش به مصائبمان ... مصیبت را ... مصیبت را ... نه غم و درد های زود گذر ... مصیبت را ... برایمان آسان کند ؟نمیدانم رازِ این اتفاق و این سوالِ همیشه همراهِ من درباره این اتفاق عاشورا ... کی سرگشاده میشود ...