ابطح ، شن زاری که محل عبور سیل از وادی مکه بود ... اولین منزلی ست که قافلهء عشق در راهِ عراق در آن فرود آمد و آن سرزمین را به قدوم مبارک خویش متبرک ساخت ... یزید بن ثبیط استاندار یکی از شهرهای اطراف مکه از طرف ماریه دختر مُنقِذ عبدی که از شیعیانِ فعال ان روزها بود مامور شد راه را بر سپاهیان ابن زیاد ببندد دوستان و فرزندان و شیعیانِ شهر را مورد خطاب قرار داده بود که : کدام یک از شما با من از مکه برای یاری حسین بن علی علیه السلام خروج میکنید ؟ و از آنها تنی چند و دو پسرش عبدالله و عبیدالله همراهِ او شده بودند و بقیه عذر آورده بودند که از سپاه عبیدالله بن زیاد بیم دارند ... در وادی ابطح خود را به قافلهء عشق رساند ... امام حسین علیه السلام چون خبرِ رسیدنِ یزید بن ثبیط را شنید به خیمه گاهِ وی رفت ، به یزید بن ثبیط که دنبالِ خیمه گاهِ امام در وادی ابطح بود خبر رساندند که امام در خیمهء او انتظارش را می کشد ... چون به خیمه گاه رسید و اباعبدالله علیه السلام را مشاهده کرد آیهء 57 سورهء یونس را خواند : «قُل بِفَضلِ الله، وَ بِرَحمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلیَفرَحوُا»؛ بگو به فضل خدا و رحمتش، پس به آن دلشاد باشید. به سرور آزادگان سلام داد و جوابِ سلام شنید و آن گاه آنچه بر وی گذشته بود را برای امام شرح داد ، پس امام همراهی اش را پذیرفت و خیمه گاهِ یزید بن ثبیط را به خیام خود ملحق کرد . و فردا امامهء ماجرا ... + منبع آوینی دات کام ، تبیان دات نت