حتما شما هم جَو زده شدید ، وقتایی که تو حرم امام رضا هستیم ، یا ماه محرم ، یا ماه رمضان ، یا توی یه دعوای دوستانه وقتی که منافع دوست صمیمی مون در خطره ، یا وقتی داریم به دیدار یه شخصیت بزرگ میریم ، ... بعضی ها ریش میزارن ، بعضی ها چادرشون رو بیشتر از حد معمول جلو میکشن ، بعضی ها قمه به دست میشن ، بعضی ها برای دفاع از اسباب و وسایل خاصی استفاده میکنند ... بعضی ها دارن میمیرن از روزهء توی ماهِ رمضان چلهء تابستون ولی کیسهء سنگین پیرزنی رو میگیرن و میبرن تا دم خونه ش و بعد با یه جور اخلاق گودزیلایی از شدت خستگی به خونه میرسن و ... خلاصه برای همه مون پیش اومده این حالت ها ، که حال واقعی و درونی مون چیز دیگه ایه ولی توی اون موقعیت خاص عکس العمل هایی داریم که از پری های آسمانی در مقام بهشت یا جهنم سر میزنه ... گاهی یهو میشیم ملک عذاب و گاهی مثلِ حضرت میکائیل میبخشیم اگر دقت کرده باشید مدتی که از اون حال و هوا میگذره ، اگر حال و هوای خیلی خوبی بوده باشه مثل حال و هوای ماه های مبارکه ای مثل رجب و شعبان و رمضان ، حسرت میخوریم و میگیم کاش دوباره برگرده اون حال و هوا ... یا یه وقتایی هم میگیم کاش زده بودم دهنشو پر خون کرده بودم تا بفهمه جایگاهش کجاست و من کجام ، بزار دوباره ببینمش ... یه جورایی منتظریم تا دوباره اون موقعیت برگرده تا ما اون حالت خاص رو داشته باشیم ؛ انگار نمیشه در حالت عادی خوب بود ، یا در حالت عادی از حق دفاع کرداما دیدید بعضی آدما رو که توی هر موقعیتی عکس العملی رو دارن که درونشون اقتضا میکنه ؟ هیچوقت منتظر به وجود آمدن موقعیت های خاص نیستند ، هرزمان که بتونن کمک میکنند و زمانی که نتونن حسرت نمیخورن چون میدونن انقدر کار روی زمین مونده هست که نیازی به حسرت نباشه ، زمانی که باید خوشحال باشن به اندازه خوشحالن و زمانی که باید ناراحت باشن به اندازه ناراحتناین آدما منتظر این نیستند که امام زمان بیاد برن بجنگن ، برن خون به پا کنن ، برن پای حضرت رو ببوسن و ال و بل ، این آدمها چه امام زمان مقابلشون نشسته باشه چه بنیامین ناتانیاهو ... بندگی میکنند ، هیچوقت جَوزده نمیشندچیکار کنیم جو زده نشیم به نظرتون ؟