بسم اللهپسر بچه های دوازده سیزده ساله ، وقتی تازه میفهمن جنسِ مونث یعنی چی و به قولِ خودشون عاشقِ دخترِ موبلندِ همسایه میشن ، تیپ میزنن ، با دوچرخه تک چرخ میزنن ، موهاشونو هر روز یه مدل درست میکنن ، تمامِ پول تو جیبی شون رو خرجِ لباس خریدن میکنن ، حتی شده از این و اون لباس قرض میکنن که زمانیکه مورد رویتِ دخترِ موردِ نظر واقع شدن ، اون دختر نظری بکنه و توجه ش جلب بشه و بفهمه که این پسر با بقیه فرق داره ...دختربچه های سیزده چهاده ساله وقتی تازه متوجهِ نگاهِ شاگردِ بقالِ سرِکوچه میشن ، مذهبی باشن چادرشون رو کیپ تر میگیرن که بیشتر به چشم بیان و بینِ سایرِ دخترها فرق بکنن ، مذهبی نباشن هم انواع سرخاب سفیداب رو به خودشون میمالن که از سایرِ دخترهای محل به سادگی متمایز بشن ...چقدر زیادند پسرهایی که توی ساعت خاصی از شبانه روز که اتفاقاً ساعتِ تعطیلی مدارس دخترانهء اطراف هم هست ، به هر بدبختی که شده یه موتور قرض میکنن و میرن سرِ راهِ دخترِ خوشگلِ محله شون ویراژ میدن که به چشم بیان و چقدر زیادترند دختر هایی که بلافاصله بعد از اخذ گواهینامه یه ماشین از باباشون طلب میکنند تا بتونند روزی چند بار از جلوی مغازهء پسری که دوستش دارن رد بشن و نظرش رو جلب کنند ...الغرض دیشب پری شب ها داشتم به این فکر میکردم که خدا ، چرا توی قرآن این همه گفته به رعد و برق و باد و بارون و شب و روز و ماه و خورشید و زیتون و زمان و آداب و اخلاق بقیه مردم و درختان و حیوانات و اقوام گذشته و آینده و آخرت و دنیا و ... فکر کنید ... ، خدا مدام و مدام و مدام گفته تمام اینها نشانه ست و باید به این نشانه ها فکر کنید ، ... خدا خیلی وجودش رو سرِ راهِ ما پهن کرده ... خیلی خودنمایی میکنه و خیلی دنبالِ جلبِ نظرِ ماست ... مایی که بنده هاشیم ، تو کوچه ، تو خیابون ، توی هر نگاه کردن و توی هربار نفس کشیدنِ ما هست ... چرا اونقدری که عاشقِ پسر-دخترهای محله مون میشیم ... عاشق خدا نمیشیم ؟ خدا خیلی بیشتر از اونا با موتور تو کوچه پس کوچه های دلمون ویراژ میره ها ...